confrontatie

Eindhoven. Of ik een “confrontatie” wilde draaien, vroeg Chris van de planning. Ik stond stand-by en had in mijn ogen niet veel te willen. Zeker nu niet. Ik moet iedereen te vriend houden en wil niet kieskeurig overkomen. Maar ik ben ook een angsthaas pur sang; een bangerik, schijtluis, lafaard en volbloed broekpoeper.
De confrontatie is in Omroepland een begrip. Voor het oog van de camera wordt een slechterik te grazen genomen en door een fanatieke presentator geconfronteerd met zijn gedrag. Dit fenomeen hoort bij programma’s als Opgelicht en Breekijzer. Volgens mij is het uitgevonden door Willibrord Frequin, maar we kennen confrontaties vooral van Peter R. de Vries. Hij heeft het genre ontwikkeld en verbeterd.
Mijn cup-of-tea is het niet. Sommige confrontaties leveren vermakelijke en legendarische televisiemomenten op (“Je speelt met het oog van de naald!” zei Steve Brown ooit tegen Peter R.), maar ik hoef er niet zo nodig met mijn neus bovenop te staan. Veel te bang dat het uit de hand loopt.
Maar nu kon ik niet weigeren en bovendien wist Chris al te melden dat er geen grote jongens bij betrokken waren. De confrontatie waar ze mij voor nodig hadden leek in eerste instantie vrij onschuldig. Pas in een later stadium zou het heftig en onthullend kunnen worden.
Toch had ik onrustig geslapen. Gedroomd van een spannende achtervolging, waarbij mijn camera uit het busje hing en een stel zware criminelen op ons schoot. Het XD-schijfje met materiaal moest ik veilig stellen met gevaar voor eigen leven. Ik had het haastig onder een bloempot in onze huiskamer verstopt. Daarna werd ik badend in het zweet wakker en kon ik niet meer slapen. 
Tegen het eind van de middag verzamelden we in een klein straatje, ergens in Eindhoven. Een vrij uitgebreide ploeg van redacteuren, producers en een ervaren regisseur stonden op ons te wachten met twee geblindeerde busjes en een meneer die het slachtoffer was van de gemene oplichter. Chris had me op pad gestuurd met een van de sterkste geluidsmensen in Hilversum en bovendien een oud marinier die veel ervaring had op het gebied van confrontaties. Ik voelde me opeens een stuk zekerder dan in mijn dromen.
We bestudeerden een plattegrond. De camera werd op het statief geplaatst in een van de busjes. We sloten een monitor aan zodat de crimefighter kon meekijken en op het juiste moment kon besluiten om in te grijpen. Of wij dan ook moesten uitstappen zouden de geluidsman en ik op het allerlaatste moment te horen krijgen. Een redacteur kreeg een jas aan met daarin een verborgen camera. Zo klein dat zelfs ik moest zoeken naar het gaatje waarachter een piepklein lensje zat. Twee producers namen plaats in het andere busje met een DV camera, zodat we altijd nog een back-up hadden vanuit een andere hoek.
Zo reden we even later richting afgesproken plek. Een parkeerterrein. En ondanks het feit dat we in de lichtstad waren vond ik het daar behoorlijk donker. Het seizoen en de geblindeerde ruiten werkten ook niet bevorderlijk voor de opname. Bovendien zat ik zo zenuwachtig te hijgen dat de ruiten besloegen. Met een doekje moest ik vegen om überhaupt een beeld van onze boef te kunnen maken.
En toen gebeurde het... niet. Deze crimineel bleek een kruimeldief. Te zielig om er met draaiende camera’s bovenop te springen. Achter me werd besloten dat we hem voorlopig zouden laten lopen. De redactie kreeg de opdracht om een grootschalig onderzoek naar hem in te stellen, in de hoop dat hij later serieus tegen de lamp ging lopen en dat het dan betere televisie zou opleveren. 
Ik had me voor niets zorgen gemaakt. Dat was maar goed ook, want aan het eind van de hele operatie sliep mijn been door een verkeerde houding in het krappe busje. Als ik er plotseling uit had gemoeten, dan was ik zeker door mijn hoeven gezakt. Een wijze les voor de volgende keer.