De Meern. Zo lang ik me kan heugen vind ik het heerlijk om op een vrije niets-aan-de-hand ochtend met een krantje op de bank te ploffen. Kopje koffie of thee erbij, liefst verse boterhammen en een sapje. In den beginne las ik De Limburger, later werd het Het Parool (van de avond ervoor) en tegenwoordig begint een goede dag met De Volkskrant. In omgekeerde volgorde ga ik van de mediapagina, via Martin Bril naar de voorkant.
Het lezen van de krant is een fijn ritueel en ik kan me dan ook niet voorstellen dat er mensen zijn die geen krant meer nemen. Ook begrijp ik niet dat sommigen hun nieuws van internet halen, want met een laptop op schoot is het toch anders dan met die enorme vellen papier. Bovendien loop je een vergroot risico op beschuitkruimels of geroosterd brood in je toetsenbord...
Maar tegenwoordig ben ik nooit meer alleen in de ochtend en dat is soms een probleem. Mijn zoon van anderhalf is een vroege vogel en werkt ook aan zijn algemene ontwikkeling. Daar heeft hij de krant niet voor nodig. Bovendien begint zijn ochtend beduidend minder rustig.
Het liefst kruipt de doerak bovenop de krant. Op een of andere manier weet hij feilloos welk artikel ik lees en precies daar positioneert meneer zijn Pamperbillen. En aangezien hij geen tien seconden stil kan zitten is de krant al snel gekreukt, zo niet verfrommeld. Vervolgens functioneert papa als klimpaal of springkussen.
Sinds zoonlief het leuk vind om simpele taakjes uit te voeren en hij weet dat de krant in de krantenbak hoort, begint hij met opruimen voor ik me goed en wel heb geïnstalleerd. “Daarrrrr moet ‘ie!” zegt hij dan en met zijn kleine vingertje wijst hij naar de bak in de hoek van de kamer. Zodra hij een katern te pakken heeft dribbelt hij er mee naar de bak. Hij laat de krant op de het nieuws van gisteren ploffen en zegt luid en duidelijk: “Zo. Klaarrrrrrr!”
Dus met een beetje moeite zie ik tegenwoordig alleen nog de koppen en korte berichten. Af en toe kan ik de eerste regels van een column of interessant artikel lezen. Daar blijft het meestal bij. Maar hoe graag ik de krant ook wil spellen, een knuffel of kletsnatte zoen van Art doet wonderen. Dat is altijd goed nieuws!
En gelukkig worden kranten tegenwoordig steeds dunner.
Het lezen van de krant is een fijn ritueel en ik kan me dan ook niet voorstellen dat er mensen zijn die geen krant meer nemen. Ook begrijp ik niet dat sommigen hun nieuws van internet halen, want met een laptop op schoot is het toch anders dan met die enorme vellen papier. Bovendien loop je een vergroot risico op beschuitkruimels of geroosterd brood in je toetsenbord...
Maar tegenwoordig ben ik nooit meer alleen in de ochtend en dat is soms een probleem. Mijn zoon van anderhalf is een vroege vogel en werkt ook aan zijn algemene ontwikkeling. Daar heeft hij de krant niet voor nodig. Bovendien begint zijn ochtend beduidend minder rustig.
Het liefst kruipt de doerak bovenop de krant. Op een of andere manier weet hij feilloos welk artikel ik lees en precies daar positioneert meneer zijn Pamperbillen. En aangezien hij geen tien seconden stil kan zitten is de krant al snel gekreukt, zo niet verfrommeld. Vervolgens functioneert papa als klimpaal of springkussen.
Sinds zoonlief het leuk vind om simpele taakjes uit te voeren en hij weet dat de krant in de krantenbak hoort, begint hij met opruimen voor ik me goed en wel heb geïnstalleerd. “Daarrrrr moet ‘ie!” zegt hij dan en met zijn kleine vingertje wijst hij naar de bak in de hoek van de kamer. Zodra hij een katern te pakken heeft dribbelt hij er mee naar de bak. Hij laat de krant op de het nieuws van gisteren ploffen en zegt luid en duidelijk: “Zo. Klaarrrrrrr!”
Dus met een beetje moeite zie ik tegenwoordig alleen nog de koppen en korte berichten. Af en toe kan ik de eerste regels van een column of interessant artikel lezen. Daar blijft het meestal bij. Maar hoe graag ik de krant ook wil spellen, een knuffel of kletsnatte zoen van Art doet wonderen. Dat is altijd goed nieuws!
En gelukkig worden kranten tegenwoordig steeds dunner.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik wil reacties altijd eerst even lezen, voor ze op dit weblog worden geplaatst. Daarom kan het even duren voor een reactie wordt gepubliceerd. Ik plaats niet zomaar elke reactie. Het is mijn weblog, dus ik bepaal wat ik een goede reactie vind en wat niet. Als je het er niet mee eens bent, dan moet je lekker zelf een weblog beginnen.
Anonieme reacties zal ik extra kritisch bekijken.