gestoord

Hilversum. Ken je dat? Je maakt een afspraak bij de tandarts, omdat je ondraaglijke kiespijn hebt en op het moment dat je in de wachtkamer zit voel je niets meer. Nergens last van. Ik heb het ook als ik met een rammeltje naar de garage ga. Heel irritant. En gisteren had ik het nog toen ik met mijn zoon bij de huisarts stond, omdat hij vreemd liep. Het leek alsof hij door een knietje zakte, maar in de behandelkamer holde meneer probleemloos van de ene naar de andere kant. Je zou als overbezorgde ouder bijna willen dat er iets aan de hand is.
Niets dus.
Persoonlijk heb ik het vooral als ik met defecte apparatuur naar de technische dienst ga. Het lijkt alsof die ruimte gebouwd is op een plek met bijzondere aardstralen. Als ik daar naar binnen stap werkt alles weer. Een storing kan me een hele dag terroriseren tot ik bij de Jorrits en Gerards van deze wereld aan de werkbank sta. Die gasten hoeven er maar naar te kijken en het euvel is verholpen. Wat ik soms keivervelend vind, want dan voel ik me zo’n sukkel. 
Vandaag had ik een cameralamp met kapsones. Het kreng wilde niet uit. De schakelaar werkte niet. Dus moest ik telkens een stekkertje los trekken om accu’s te sparen. Het is niet onoverkomelijk, maar wel onhandig.
Licht gefrustreerd bood ik de prul, aan het eind van de dag, ter reparatie aan. Maar ik werd pas echt pissig toen de techneut van dienst kwam vragen wat het probleem was. Alsof ik dat niet helder genoeg had omschreven. Hoe moeilijk kan het zijn?
Tussen het gereedschap, de meetinstrumenten, nog te verbergen verborgen camera’s en serieus defecte apparaten lag mijn lampje. Triomfantelijk liet het zien dat ik me voor niets zo druk gemaakt had. Er was licht, het kon uit en de dimmer deed voor het eerst vandaag wat hij moest doen. 
Nu moest ìk even dimmen. 
Ik was in staat om er alsnog voor te zorgen dat het ding kapot zou gaan. Aan, uit. Aan, uit. Nog eens en nog eens proberen, maar niets aan de hand. Dus de betreffende camera erbij gehaald. En nog geen storing.
Uiteindelijk, na lang soebatten, en met wat hulp van de eerder genoemde Jorrit konden we het euvel terughalen. Daarna wisten we al snel wat het probleem zou kunnen zijn. Iets met aarde, de plus of de min. Dat doet er verder niet meer toe.
Ik was dolgelukkig dat we een echte storing hadden. Defect, stuk, kapot, kaput. Deze keer lag het niet aan mij.