de geluidsman

Bij gebrek aan inspiratie een verhaal uit de oude doos. Eerder gepubliceerd op 11 april 2006:

Er zijn steeds meer beslissers in omroepland die denken dat ‘het geluid’ een post is waar je op kan bezuinigen. Toch bestaat een echte cameraploeg niet voor niets uit een cameraman én een geluidsman. De laatste is misschien minder zichtbaar, maar minstens even belangrijk. De meeste scènes zijn echt een stuk minder interessant als je niet kan verstaan wat er wordt gezegd. Zet het geluid uit en de televisie is een stuk minder verslavend.
Als presentatoren de spitsen van een programmateam zijn, regisseurs de spelverdelers en cameramannen middenvelders, dan kan je geluidsmannen de verdedigers noemen. Een beetje op de achtergrond, maar onmisbaar. Een goede geluidsman speelt vooruit en scoort zo nu en dan ook nog.
De cameraman zit met een navelstreng aan zijn geluidsman vast. Letterlijk met een snoer waardoor het geluid van de mixer naar de camcorder gaat, maar ook figuurlijk omdat je ten alle tijden een team bent. Met name tijdens langlopende of extreme projecten zit je behoorlijk aan elkaar vast. Er zijn momenten dat ik een geluidsman vaker zie dan mijn gezin en ik heb heel wat nachten met geluidsmannen in één bed gelegen, omdat het niet anders kon. 
Een goede geluidsman is niet alleen een paar extra ogen, maar in mijn geval ook vaak een extra paar hersens. Samen vergeten we niets, komen we tot briljante oplossingen voor onmogelijke vraagstukken en stimuleren we elkaars creativiteit. 
Elke cameraman heeft zo zijn eigen voorkeur. Ik deel de geluidsmannen waarmee ik werk in vier categorieën in: de favorieten (voelt als vrienden), de goede collega's (komt altijd goed), de groep 'niet erg voor een dagje' en de 'liever niet' geluidsmannen. En over die laatste groep willen jullie natuurlijk alles weten. Dat zijn geluidsmannen die lui zijn, alleen druk zijn met zichzelf en niet meedenken of geluidsmannen die stinken. 
Omdat je zo nauw samenwerkt moet het wel een beetje klikken tussen een cameraman en een geluidsman. Tijdens een niets-aan-de-handdraaidag in Nederland is het prettig als je geen hekel aan elkaar hebt. Als we een weekje over de grens filmen is het wenselijk dat de cameraman en geluidsman het een goed met elkaar kunnen vinden, maar als je twee weken of langer gaat survivallen in Afrika, Zuid Amerika, Rusland of China is het in mijn ogen een must dat de cameraman en de geluidsman een lekker stel zijn.
Een goede cameraploeg is een duo dat bij elkaar hoort als Peppie en Kokki, Bassie en Adriaan, Saskia en Serge, Tom en Jerry, Hepie en Hepie, van Kooten en de Bie, Johnny en Rijk, Theo en Thea of Knabbel en Babbel.