St. Wendel

Utrecht. Ik neem jullie mee naar Sint Wendel. Dat ligt in Duitsland. Vraag me niet waar, want het is tien jaar geleden dat ik er was. Om precies te zijn in het weekend van 8 en 9 mei 1999. We waren daar met een ploegje mensen van Cinevideo om een Wereldbekerwedstrijd mountainbike in beeld te brengen. Ik geloof voor Eurosport.
We deden dat jaar meer MTB-wedstrijden in Europa. Voor de zogenaamde ‘downhill’ gingen we met complete reportagewagens naar Oostenrijk, Italië en Frankrijk. Andere koersen versloegen we met vijf losse camera’s. Ik herinner me reisjes naar Madrid, Maribor en -zoals gezegd- St. Wendel.
Er zijn twee verhaallijnen waardoor deze specifieke trip in mijn geheugen is blijven hangen. De eerste is niet zo interessant. Het heeft te maken met een steadicam-operator die dacht dat hij Garrett Brown zelf was. Die andere herinnering komt echter nog sneller boven drijven:
We hadden gegeten bij een Grieks restaurant. Op het terras. Aan het eind van de zaterdagavond werd het fris en om ons te verwarmen bestelden we Irish Coffee. De serveersters kenden dit drankje echter niet. Dat was voor ons geen probleem. Een van de cameramannen, tegenwoordig een veel geprezen belichter, kroop achter de bar om zelf onze drankjes te maken. Natuurlijk gebruikte hij te veel, te dure whisky en minder koffie. Het smaakte nergens naar, maar plezier hadden we wel.
In een klein café dronken we nog wat en maakten we flauwe grappen over onze steadicammer, die inmiddels als enige met de producer en regisseur was vertrokken richting hotel. Het is vast een aardige jongen, maar dat weekend kon hij in onze ogen niets goed doen.
Uren later gingen wij terug naar het hotel. Dat lag op ongeveer twintig minuten rijden van St. Wendel. We zaten met vier of vijf man in een auto en hadden de grootste lol om niets.
Opeens reden we achter een auto waarin een stelletje op de achterbank zat te vozen. Een mooi hitsig meisje zat schrijlings en achterstevoren bij haar vriendje op schoot. Hij zat op de achterbank. Iemand anders bestuurde die wagen. Zij keek door de achterruit in onze richting, terwijl haar vriendje geen benul had van wat er zich werkelijk afspeelde.
Bumperkleven is een understatement. De collega die onze auto bestuurde kreeg van alle andere inzittenden de opdracht om zo dicht mogelijk achter deze vrijerij aan te rijden. Ook toen we eigenlijk een afslag moesten nemen. Kilometers hebben we omgereden.
Ondertussen hadden we de binnenverlichting aangedaan, zodat de showgirl goed kon zien hoe wij applaudisseerden. Op het moment dat zij haar borsten toonde aan het vriendje en aan ons, knipperde onze chauffeur met groot licht.
Daarna was het snel gedaan met de pret op de achterbank. Hun bestuurder vertelde zijn vriend waarschijnlijk wat hij zag in de spiegels. Die was ‘not amused’ en stak een middelvinger op. Het meisje trok haar kleren recht en ging gewoon zitten.
Joelend van plezier kwamen we na lang zoeken terug bij het hotel. Daar stonden collega’s ongerust op ons te wachten.

Waarom ik nu vertel over dit avontuur(tje)? Omdat het verhaal hoort bij het begin van een bijzondere vriendschap met een collega. Die speciale band bestaat bijna tien jaar en is voor mij heel belangrijk.