broeikaseffect

Castricum. Vrijdagmiddag, half vijf. Nog één shot en het is weekend. De zon schijnt, we zijn op het strand. Mij hoor je niet.
Tot een hese stem roept.
Verderop, aan de waterkant, staat een vrouw. Naar eigen zeggen is ze vijftig en zo stoned als een garnaal. Dat is prima, maar deze dame is poedelnaakt. We zien veel en vooral rood vlees. Oud overtollig vel. Ze zwaait waardoor lichaamsdelen bewegen waarvan ik niet wist dat ze kunnen bewegen.
Het komt op ons af. Wij kijken verschrikt om ons heen. Waar zijn de helden van Greenpeace als je ze nodig hebt? De aangespoelde zeemeermin (met de nadruk op meer min) staat al voor onze neus. Ze wil opgenomen worden. Opnemen is inderdaad een goed plan, maar ik zou de dwangbuis prefereren boven mijn televisiecamera.
Zonder verder iets te vragen stapt deze vrije Willy in beeld.
‘Ik wil op de camera!’, gilt de kortgeknipte krullenbol. 
‘Dan gaat ie kapot’
Mijn reactie klinkt als een ingestudeerde grap en feitelijk is het dat ook. Ik zeg het altijd waneer iemand op de camera wil. Nu hoop ik alleen dat ons zweverige zeepaardje mijn grapje kan waarderen. Het laatste wat ik wil is dat Jaws mij in het water gooit.
Ze duwt met beide ellebogen de presentatoren aan de kant en begint met haar levensverhaal. Even laat ik de camera lopen, omdat anders niemand dit verhaal zal geloven. De opname kan ook als een prettige verrassing voor de editor fungeren.
Er moet nodig ingegrepen worden. Anders staan we hier vanavond nog. De regisseur twijfelt. Zeker nadat de losgeslagen Nessie zich bijna heeft vergrepen aan de presentator. Nog nooit zoveel paniek in de ogen van een man gezien! Nu is ze op weg naar de woest aantrekkelijke geluidsman.
Ik lach, maar realiseer me tegelijkertijd dat het triest is als zelfs dit soort vrouwen mij niet meer ziet staan. Toch doe ik geen moeite. Alleen maak ik snel een foto voor de weblog. Mevrouw vindt alles goed en poseert alsof ik Hugh Hefner zelf ben.
De lol is er af. We vragen streng of het mogelijk is dat wij even serieus ons werk doen. Blote Bep gaat achter de camera staan met een wijsvinger voor de lippen. ‘Ssssst’, hijgt ze in mijn nek. Ik word er bloednerveus van en ga twee keer onnodig door de scherpte.
Het is klaar. Vlug verlaten we het strand. Ondertussen worden we uitgezwaaid. Nog voor Lenie ’t Hart arriveert zitten wij veilig in de auto.