huldiging AZ

Alkmaar. ‘Wij weten van niks!’, zegt een vriendelijke ambtenaar in het kantoor waar wij ons melden. Volgens de informatie moeten we zijn bij een bushalte, maar een cameraploeg houdt niet van afwachten. 
Er is een lijst en er zijn witte polsbandjes. Als je op de lijst staat krijg je zo’n bandje. Alleen is niet geheel duidelijk waar en van wie. Ons onderzoek leidt langs personen die van niets weten en dat niet prettig vinden. Maar we zijn ruim op tijd. Geen paniek.
Uiteindelijk staat er een indrukwekkend ploegje cameramensen en fotografen bij die bushalte. Als dat allemaal op een bootje moet, dan mag het een flinke schuit zijn. Zeker als je bedenkt dat iedereen waarschijnlijk aan een kant wil zitten. 
Er komen dames van de Gemeente. Met lijst en polsbandjes. Ze zijn vrolijk en uitgelaten. De pers is vooral ongeduldig en nerveus. De strijd om de betere plekken is begonnen.
We gaan lopen. In een lange sliert richting het feestterrein. Ik dacht dat we zouden gaan varen. Nu blijkt dat we worden afgezet bij een boot die voor het podium ligt. Daar vandaan kunnen we beelden maken van de huldiging, want die is op een ponton in het water.
Al snel heb ik het gevoel dat ik te ver achteraan loop. Ik denk aan de wielrenners die de juiste ontsnapping missen, omdat ze achteraan in het peloton zitten. Ook hier een valpartij. Een fotografe glijdt uit op een smalle vlonder. De groep breekt in tweeën. We zijn geklopt.
Het is kruip door, sluip door. Uiteindelijk bereiken we een smalle open rondvaartboot. Die ligt vast aan andere boten. Het is geen gekke positie ten opzichte van het podium. Wel wankel. De betere plekken in de boot zijn al vergeven. Het uitklappen van mijn statief is kansloos. Omdat iedereen aan een kant van de boot gaat zitten schiet hij opeens los. Bijna verlies ik mijn evenwicht. Het scheelt niet veel. Ik had zo twee collega’s kunnen meeslepen in mijn val. Dan hadden we met onze apparatuur in het water gelegen.
Achter ons de mensenmassa die uitbundig feest komt vieren. Ik maak me een beetje zorgen. Als het uit de hand loopt, dan zitten we als ratten in de val. Ik heb het er niet op.
Drie mannen die zichzelf heel belangrijk vinden stappen tegelijk van de vipboot op de persboot, waardoor deze weer gaat wiebelen. Alle shots van dat moment zijn onbruikbaar. 
Even later struikelt een mevrouw van de gemeente. Ze valt van de vipboot in de persboot en komt bovenop het statief en mijn geluidsman terecht. Dat doet pijn.
Eindelijk arriveert de boot met de spelers van AZ. Het publiek gaat uit zijn dak. Nu blijkt dat de boot achter ons langs vaart en dus gaat iedereen in de persboot in een keer aan de andere kant staan. Gelukkig ben ik gewaarschuwd door een collega die de mazzel heeft dat hij op het podium mag staan. Ook dat is niet zonder gevaar, want het podium is smal en er is geen hek aan de voorkant.
Uiteindelijk gaat het allemaal goed. Alleen een paar bossen bloemen vallen in het water.

Het is te hopen dat AZ het volgend jaar weer kampioen wordt. Dan kan de organisatie van het kampioensfeest de lessen van deze huldiging in praktijk brengen. Een iets steviger ponton voor de pers is geen overbodige luxe.