Utrecht. Daar staat hij, William Kipchumba. De Keniaanse winnaar van de marathon in Utrecht. Hij heeft een nieuw parkoersrecord gelopen en zes minuten van zijn persoonlijk record afgehaald. Hij liep de wedstrijd in twee uur, negen minuten en veertig seconden.
Inmiddels tikt het klokje verder. Kipchumba is al tien minuten binnen. Direct nadat hij over de streep kwam hebben wij hem aangeschoten voor een kort interview. Dat werd niet veel. De held van vandaag kan hard lopen, maar aan zijn talen moet hij nog werken.
Ook andere journalisten aan de streep waren snel klaar met deze winnaar.
Van een vriendelijke Rode Kruis-meneer heeft hij een dekentje van zilverpapier gekregen. Het duurde even voor hij duidelijk gemaakt had dat hij liever water drinkt dan een Aa-tje van de sponsor. Er zijn een paar foto’s van hem gemaakt.
Goede kop met zweetdruppeltjes erop.
Nu zijn we bijna een kwartier verder. Ik heb geen verstand van Kenianen, maar mij dunkt dat de man misschien wel even wil zitten na zo’n inspanning. Of moet hij niet uitlopen?
William Kipchumba is moederziel alleen. In geen velden of wegen is iemand te bekennen die zich bekommert om de hardloper. Ook de nummers twee en drie staan verderop te wachten. Wie wijst ze de weg?
Later hoor ik een beroemd deskundige zeggen dat Kenianen niet veel luxe gewend zijn. Ze vinden het niet erg als ze even moeten wachten. In Kenia hebben ze immers helemaal niks.
Zo kan je het ook bekijken.
Persoonlijk vind ik het triest dat de winnaar van de marathon niet wordt opgevangen. Dat hij na twintig minuten eenzaam en alleen richting Jaarbeurs loopt. Niemand kijkt op of om. De mensen weten niet eens dat dit William Kipchumba is.
En dan denk ik aan voetballers.
Inmiddels tikt het klokje verder. Kipchumba is al tien minuten binnen. Direct nadat hij over de streep kwam hebben wij hem aangeschoten voor een kort interview. Dat werd niet veel. De held van vandaag kan hard lopen, maar aan zijn talen moet hij nog werken.
Ook andere journalisten aan de streep waren snel klaar met deze winnaar.
Van een vriendelijke Rode Kruis-meneer heeft hij een dekentje van zilverpapier gekregen. Het duurde even voor hij duidelijk gemaakt had dat hij liever water drinkt dan een Aa-tje van de sponsor. Er zijn een paar foto’s van hem gemaakt.
Goede kop met zweetdruppeltjes erop.
Nu zijn we bijna een kwartier verder. Ik heb geen verstand van Kenianen, maar mij dunkt dat de man misschien wel even wil zitten na zo’n inspanning. Of moet hij niet uitlopen?
William Kipchumba is moederziel alleen. In geen velden of wegen is iemand te bekennen die zich bekommert om de hardloper. Ook de nummers twee en drie staan verderop te wachten. Wie wijst ze de weg?
Later hoor ik een beroemd deskundige zeggen dat Kenianen niet veel luxe gewend zijn. Ze vinden het niet erg als ze even moeten wachten. In Kenia hebben ze immers helemaal niks.
Zo kan je het ook bekijken.
Persoonlijk vind ik het triest dat de winnaar van de marathon niet wordt opgevangen. Dat hij na twintig minuten eenzaam en alleen richting Jaarbeurs loopt. Niemand kijkt op of om. De mensen weten niet eens dat dit William Kipchumba is.
En dan denk ik aan voetballers.
Ja, laat je overigens niet daar door van de wijs brengen. De meeste marathon's hebben dat wel anders georganiseerd.
BeantwoordenVerwijderenPieter (die na 30 kilometer Marathon van Utrecht het welletjes vond en uitgestapt is)