roma

Utrecht. Art wordt de volgende maand twee. Hij zit in een heerlijke fase. Kijken is nadoen, horen is nazeggen. Je kan hem de leukste trucs leren. Zo vindt hij het prachtig om kleine huiselijke klusjes te doen. Post uit de brievenbus halen, iets in de prullenbak gooien of een deur dicht maken. Hij zegt ook wat je wilt, alleen niet op commando, want eigenwijs is hij ook.
‘Auto papa’ vindt meneer geweldig! Hij is volgens mij de enige op aarde die echt gecharmeerd is van een Volkswagen Bora. Deze week heb ik hem geleerd dat de auto van papa blauw is. ‘Bauw’, zegt Art. 
Om de kleurenleer van mijn zoon niet te verstoren moest de auto wel eens door de wasstraat en dat hebben we vanmorgen gedaan. Ik dacht dat het een leuk uitje zou zijn. 
Maar al snel bleek dat het ventje er geen bal aan vond. Een beetje angstig zat hij vastgesnoerd in het kinderzitje. Hoe meer borstels en waterstralen er aan de buitenkant tegen de ramen kwamen, hoe meer paniek ik in de ogen van mijn kind zag. Zijn handjes begonnen te trillen van angst.
Alleen kan je een wasstraat niet vroegtijdig verlaten. We moesten ‘all the way’ . Ik probeerde hem nog gerust te stellen door een liedje te zingen. 
Ik zag twee dassen, auto wassen...
‘Doendoen!’ Riep hij, wat in zijn brabbeliaans zoveel wil zeggen als NIET DOEN! Ik moest stoppen met zingen. Kennelijk heeft hij ook al verstand van toonhoogtes.
Uiteindelijk heb ik hem uit het stoeltje gehaald en op schoot genomen. Hij drukte zich stevig tegen me aan en kneep mijn nek bijna fijn. In een innige omhelzing rolden we aan de andere kant van de wasstraat weer naar buiten.
Thuisgekomen was alles weer koek en koek. Al snel zat Art te spelen op de badkamer en kon ik even rustig de was sorteren. (lees: e-mail checken). Tot ik verdachte geluiden hoorde. Meneer had mijn after shave gevonden en was daarmee vrolijk zijn angstzweetlucht aan het verdrijven...
Een kereltje van zijn leeftijd hoort te ruiken naar Zwitsal of een smerige poepbroek, maar natuurlijk niet naar een overdosis Roma van Laura Biagiotti. 
Getver.