Het was me het weekje wel. Druk, druk, druk. Amper tijd om de weblog bij te werken. Snipverkouden bovendien. Maar ook een reeks dagen met meer dan voldoende variatie voor de verwende cameraman.
Het liefst zou ik alsnog een verhaal per dag schrijven, maar dat gaat er niet meer van komen. Voor je het weet val ik met mijn neus op het toetsenbord in slaap. Daarom de afgelopen dagen in dagboekvorm.
maandag 30 maart, Hilversum. Vanavond neem ik feestelijk afscheid van mijn vaste dienstverband bij DutchView ENG. Onder het motto ‘liever laat dan nooit’ is een select clubje (oud) collega’s uitgenodigd voor een etentje bij De Jonge Haan.
Tussen de gangen door houdt Renee de Gruijter, de directeur van het bedrijf waar ik bijna tien jaar in dienst ben geweest, een mooie toespraak. Meestal voel ik me ongemakkelijk wanneer ik in het zonnetje word gezet, maar deze speech doet me wel wat. Het ‘dankjewel’ zorgt voor een klein kippenvelletje op de armen.
In de auto, op weg naar huis, vraag ik me af of het wel zo verstandig is om in tijden van crisis het warme bad te verlaten. De weg terug is echter al afgesneden. Ik heb de bloemen en boekenbon in ontvangst genomen.
dinsdag 31 maart, Nieuwe Tongen. In alle vroegte ben ik alweer bij DutchView ENG. Nu als klant. Een paar personen kijken me met de nek aan, omdat ze niet waren uitgenodigd voor het afscheid. Het ‘ons’ en ‘wij’ is verleden tijd. Evenals ‘de zaak’, ‘mijn baas’ en ‘mijn vaste setje’. Het voelt een beetje vreemd, terwijl ik feitelijk al drie maanden freelance ben.
In Nieuwe Tongen (Zeeland) maak ik als zelfregisserend cameraman opnamen voor een bedrijfsfilm. Op XD in High Defenition, met een splinternieuwe camera. Niet alleen daarom een leerzaam project, ook omdat ik ook de productie voor een deel op mijn schouders heb genomen. Ik ben verantwoordelijk voor de financiële afwikkeling en verdien pas wat als alles zonder tegenslagen verloopt.
Ik wilde zelfstandig ondernemen, nu onderneem ik zelfstandig...
Precies in 10 uur zijn we uit en thuis. Dat is zoals het hoort en vooral zoals ik het heb begroot. Mede dankzij de kredietcrisis is het gelukt, want het aantal files op de weg is de laatste tijd aanmerkelijk minder.
woensdag 1 april, Nijmegen & Bergen NH. De documentaire over Pieter van Vollenhoven, die de NOS op 29 april uit zal zenden, wordt gedraaid met faciliteiten en mensen van United Unicam. Ik mag invallen, omdat de vaste cameraman van dit project niet beschikbaar is.
United is concurrent van DutchView.
In een blauwe Chrysler Voyager, die in Hilversum direct herkend wordt als een auto van United rij ik op het Mediapark langs het Reportagecentrum waar ook DutchView ENG zit. Mijn vrienden van de planning kijken op dat moment (toevallig) naar buiten en laten gelijk merken dat ze me gezien hebben. Ik ben nu een ‘overloper’.
Vervolgens rijden mijn collega en ik nog een keer of vijf tergend langzaan voorbij. Flauwe humor, maar effectief. Iedereen heeft me gezien in een auto van de vijand.
Je moet erbij zijn geweest.
We draaien interviews met een rechtsgeleerde en een oud kamerlid over Van Vollenhoven. Daarvoor rijden we met die blauwe auto naar Nijmegen en Schoorl. Tussendoor hebben we tijd voor die grap op het MediaPark. Ook brengen we een bliksembezoek aan Chris Veraart in Bergen. Hem volgen Arjan Nieuwenhuizen en ik al bijna vijf jaar voor een documentaire. Een zeer bruikbare scène voor die film staat er binnen tien minuten op.
Al met al een effectieve lentedag.
donderdag 2 april, Scharendijke. Kwallen filmen voor Vroege Vogels. Alweer in Zeeland. Zo kom je er nooit en zo twee keer in een week.
Bij Zuid-Grevelingen, op de parkeerplaats van wat ooit restaurant Het Dolfijntje was, wacht de kwallendeskundige op ons.
Het blijft grappig om telkens weer natuurliefhebbers met een ander specialisme te ontmoeten. Vandaag is het marien bioloog Arjan Gittenberger. Hij kan ons alles vertellen over de Amerikaanse Langlobribkwal. Een soort die hier niet thuis hoort en die op termijn een serieuze bedreiging kan vormen voor de biodiversiteit in de Nederlandse wateren.
Erik, een geluidsman van de firma Hoens, blijkt een goed oog te hebben voor de Langlobribkwal. Hij vindt ze sneller dan onze deskundige die met een duikpak moet snorkelen voor ons filmpje. Het ziet er visueel goed uit, maar het is steenkoud. Ik klaag al als ik twee minuten mijn armen in het water moest steken om de onderwatercamera te bedienen. Onze deskundige dobbert met gemak een paar uur in de Grevelingen.
Uiteindelijk hebben we een emmer vol kwallen. Vooral veel Nederlandse ribkwallen zoals het Zeedruifje en de Meloenkwal. Maar er zitten ook een paar flinke Amerikaanse Langlobribkwallen in de bak.
Menno Bentveld praat met Arjan over de gevaren van deze nieuwe soort.
Het filmen van de kwallen is nog knap lastig, want ze zijn min of meer doorschijnend. Pas als we ze in een smal aquariumpje doen en er zwart doek achter spannen kan ik prachtige detailopnamen maken.
Weer een dag en een opdracht om vrolijk van te worden. Heerlijk weer bovendien. Ik ben zelfs een beetje verbrand op mijn kale kop.
Het liefst zou ik alsnog een verhaal per dag schrijven, maar dat gaat er niet meer van komen. Voor je het weet val ik met mijn neus op het toetsenbord in slaap. Daarom de afgelopen dagen in dagboekvorm.
maandag 30 maart, Hilversum. Vanavond neem ik feestelijk afscheid van mijn vaste dienstverband bij DutchView ENG. Onder het motto ‘liever laat dan nooit’ is een select clubje (oud) collega’s uitgenodigd voor een etentje bij De Jonge Haan.
Tussen de gangen door houdt Renee de Gruijter, de directeur van het bedrijf waar ik bijna tien jaar in dienst ben geweest, een mooie toespraak. Meestal voel ik me ongemakkelijk wanneer ik in het zonnetje word gezet, maar deze speech doet me wel wat. Het ‘dankjewel’ zorgt voor een klein kippenvelletje op de armen.
In de auto, op weg naar huis, vraag ik me af of het wel zo verstandig is om in tijden van crisis het warme bad te verlaten. De weg terug is echter al afgesneden. Ik heb de bloemen en boekenbon in ontvangst genomen.
dinsdag 31 maart, Nieuwe Tongen. In alle vroegte ben ik alweer bij DutchView ENG. Nu als klant. Een paar personen kijken me met de nek aan, omdat ze niet waren uitgenodigd voor het afscheid. Het ‘ons’ en ‘wij’ is verleden tijd. Evenals ‘de zaak’, ‘mijn baas’ en ‘mijn vaste setje’. Het voelt een beetje vreemd, terwijl ik feitelijk al drie maanden freelance ben.
In Nieuwe Tongen (Zeeland) maak ik als zelfregisserend cameraman opnamen voor een bedrijfsfilm. Op XD in High Defenition, met een splinternieuwe camera. Niet alleen daarom een leerzaam project, ook omdat ik ook de productie voor een deel op mijn schouders heb genomen. Ik ben verantwoordelijk voor de financiële afwikkeling en verdien pas wat als alles zonder tegenslagen verloopt.
Ik wilde zelfstandig ondernemen, nu onderneem ik zelfstandig...
Precies in 10 uur zijn we uit en thuis. Dat is zoals het hoort en vooral zoals ik het heb begroot. Mede dankzij de kredietcrisis is het gelukt, want het aantal files op de weg is de laatste tijd aanmerkelijk minder.
woensdag 1 april, Nijmegen & Bergen NH. De documentaire over Pieter van Vollenhoven, die de NOS op 29 april uit zal zenden, wordt gedraaid met faciliteiten en mensen van United Unicam. Ik mag invallen, omdat de vaste cameraman van dit project niet beschikbaar is.
United is concurrent van DutchView.
In een blauwe Chrysler Voyager, die in Hilversum direct herkend wordt als een auto van United rij ik op het Mediapark langs het Reportagecentrum waar ook DutchView ENG zit. Mijn vrienden van de planning kijken op dat moment (toevallig) naar buiten en laten gelijk merken dat ze me gezien hebben. Ik ben nu een ‘overloper’.
Vervolgens rijden mijn collega en ik nog een keer of vijf tergend langzaan voorbij. Flauwe humor, maar effectief. Iedereen heeft me gezien in een auto van de vijand.
Je moet erbij zijn geweest.
We draaien interviews met een rechtsgeleerde en een oud kamerlid over Van Vollenhoven. Daarvoor rijden we met die blauwe auto naar Nijmegen en Schoorl. Tussendoor hebben we tijd voor die grap op het MediaPark. Ook brengen we een bliksembezoek aan Chris Veraart in Bergen. Hem volgen Arjan Nieuwenhuizen en ik al bijna vijf jaar voor een documentaire. Een zeer bruikbare scène voor die film staat er binnen tien minuten op.
Al met al een effectieve lentedag.
donderdag 2 april, Scharendijke. Kwallen filmen voor Vroege Vogels. Alweer in Zeeland. Zo kom je er nooit en zo twee keer in een week.
Bij Zuid-Grevelingen, op de parkeerplaats van wat ooit restaurant Het Dolfijntje was, wacht de kwallendeskundige op ons.
Het blijft grappig om telkens weer natuurliefhebbers met een ander specialisme te ontmoeten. Vandaag is het marien bioloog Arjan Gittenberger. Hij kan ons alles vertellen over de Amerikaanse Langlobribkwal. Een soort die hier niet thuis hoort en die op termijn een serieuze bedreiging kan vormen voor de biodiversiteit in de Nederlandse wateren.
Erik, een geluidsman van de firma Hoens, blijkt een goed oog te hebben voor de Langlobribkwal. Hij vindt ze sneller dan onze deskundige die met een duikpak moet snorkelen voor ons filmpje. Het ziet er visueel goed uit, maar het is steenkoud. Ik klaag al als ik twee minuten mijn armen in het water moest steken om de onderwatercamera te bedienen. Onze deskundige dobbert met gemak een paar uur in de Grevelingen.
Uiteindelijk hebben we een emmer vol kwallen. Vooral veel Nederlandse ribkwallen zoals het Zeedruifje en de Meloenkwal. Maar er zitten ook een paar flinke Amerikaanse Langlobribkwallen in de bak.
Menno Bentveld praat met Arjan over de gevaren van deze nieuwe soort.
Het filmen van de kwallen is nog knap lastig, want ze zijn min of meer doorschijnend. Pas als we ze in een smal aquariumpje doen en er zwart doek achter spannen kan ik prachtige detailopnamen maken.
Weer een dag en een opdracht om vrolijk van te worden. Heerlijk weer bovendien. Ik ben zelfs een beetje verbrand op mijn kale kop.
(check ook de blog van Menno)
vrijdag 3 april, Gilze-Rijen. De 69 jarige Prof. Mr. Pieter van Vollenhoven is 40 jaar reserveofficier bij de luchtmacht. Ter gelegenheid daarvan ontvangt hij op luchtmachtbasis Gilze-Rijen het ‘cijfer 40’, dat hoort bij zijn Officierskruis.
Als hij om 13.00 uur landt met een Alouette helikopter van het 300 Squadron staan wij op het platform om alles te filmen. Het is voor de documentaire. Ik met de HD camera en het inmiddels beruchte vaste lenzensetje. Het blijft, ook na een paar dagen op deze wijze werken, spannend om de juiste lens voor elk moment te kiezen.
Direct na aankomst mag Pieter een vlucht maken met een oude Piper Cup, het type vliegtuig waarmee hij zijn brevet heeft gehaald. Voor de NOS is een Cessna geregeld waarmee ik zogenaamde air to air opnamen kan maken. Zodra Van Vollenhoven achter zijn stuurknuppel zit moet ik snel instappen om ook op te stijgen.
Het hobbelt en schokt in de lucht, maar de super ervaren piloot stuurt me tot vlak naast het toestel van Pieter. We vliegen laag over de baan van Gilze-Rijen en maken een paar mooie bochtjes. Als Pieter de camera naast zich ziet zwaait hij even. Dan blijkt dat hij lang niet gevlogen heeft. Door zijn hand los te laten gaat het toestel ietwat naar rechts.
Het officiële gedeelte van deze dag is in de ‘crewroom’. Na afloop drinken de heren een biertje. Van Vollenhoven slaat iedereen amicaal op de schouder, knijpt in armen en noemt iedereen ‘vrind’. Zelfs ik krijg een arm om me heen alsof we al jaren bevriend zijn. We hebben immers samen gevlogen...
vrijdag 3 april, Gilze-Rijen. De 69 jarige Prof. Mr. Pieter van Vollenhoven is 40 jaar reserveofficier bij de luchtmacht. Ter gelegenheid daarvan ontvangt hij op luchtmachtbasis Gilze-Rijen het ‘cijfer 40’, dat hoort bij zijn Officierskruis.
Als hij om 13.00 uur landt met een Alouette helikopter van het 300 Squadron staan wij op het platform om alles te filmen. Het is voor de documentaire. Ik met de HD camera en het inmiddels beruchte vaste lenzensetje. Het blijft, ook na een paar dagen op deze wijze werken, spannend om de juiste lens voor elk moment te kiezen.
Direct na aankomst mag Pieter een vlucht maken met een oude Piper Cup, het type vliegtuig waarmee hij zijn brevet heeft gehaald. Voor de NOS is een Cessna geregeld waarmee ik zogenaamde air to air opnamen kan maken. Zodra Van Vollenhoven achter zijn stuurknuppel zit moet ik snel instappen om ook op te stijgen.
Het hobbelt en schokt in de lucht, maar de super ervaren piloot stuurt me tot vlak naast het toestel van Pieter. We vliegen laag over de baan van Gilze-Rijen en maken een paar mooie bochtjes. Als Pieter de camera naast zich ziet zwaait hij even. Dan blijkt dat hij lang niet gevlogen heeft. Door zijn hand los te laten gaat het toestel ietwat naar rechts.
Het officiële gedeelte van deze dag is in de ‘crewroom’. Na afloop drinken de heren een biertje. Van Vollenhoven slaat iedereen amicaal op de schouder, knijpt in armen en noemt iedereen ‘vrind’. Zelfs ik krijg een arm om me heen alsof we al jaren bevriend zijn. We hebben immers samen gevlogen...
verder nog wat leuks op 30 maart geweest....????
BeantwoordenVerwijderenje raad het nooit!!!!