topshot

Bergen NH. Het lukt lang niet altijd om de topshots te maken waar regisseurs om vragen. Legendarisch is mijn uitroep: ‘Dat gaat niet!!!’ Ik was volkomen over de rooie omdat een regisseur bedacht had dat ik aan het eind van een Klokhuispresentatie een rappe inzoom moest maken naar een klein sportvliegtuig dat boven ons cirkelde.
Presentatrice staat te praten in een wijd shot en zodra ze klaar was moest ik in één keer inzoomen, scherpstellen, diafragmeren en vooral dat kleine vliegtuig hoog in de lucht zien te vinden. Kansloos. Of, om opscheppers wind uit de zeilen te nemen; ik kan het niet.
Het gebeurt wel vaker dat een creatief brein iets in zijn of haar hoofd heeft wat niet uitvoerbaar is. Vooral freaks die naar Matrix-achtige speelfilms kijken komen met de gekste ideeën op de televisieset.
Ik ben uiteindelijk maar een heel beperkt ENG cameramannetje. Wij hebben nooit tijd, laat staan de middelen om effecten na te bouwen waar Steven Spielberg jaloers op is.
Een ander interessant fenomeen is dat de cameraploeg pas op locatie mag meedenken over het te lijf gaan van een probleem. Natuurlijk zijn er regisseurs die voorafgaand aan een draaidag een plan maken en contact opnemen met de camera- en geluidsman over de te voeren tactiek, maar die zijn in de minderheid. Meestal moeten wij het doen met de middelen die in de auto zitten, in het tijdschema dat door iemand op kantoor is verzonnen en met de druk van een bataljon ongeduldige gasten of presentatoren die wachten op witte rook. 
Ik klaag niet. Dit is een wezenlijk onderdeel van het ENG-werk en dat spreekt mij wel aan. De ene keer lukt het beter om een goede oplossing te verzinnen dan de andere. Dat heeft ook veel te maken met het vermogen van de regisseur om compromissen te sluiten, want dat is meestal onvermijdelijk.
Persoonlijk vind ik het een uitdaging om plannen ter plaatse beter te maken. Om er net even wat meer uit te slepen dan er in zit. Ook dat lukt niet altijd, maar wie niet waagt... 
Precies.
Waar ik wel moeite mee heb is dat we meestal pas achteraf weten hoe het had gemoeten. Dan zeggen de geluidsman en cameraman, in de auto op weg terug naar Hilversum, hoe het beter had gekund. Als we nou eens zus en mezo hadden gedaan.
Maar ook dat hoort erbij. 
Een overdosis ervaring kan helpen, omdat je al voor hetere vuren hebt gestaan. Het kan echter ook een belemmering zijn. Bijvoorbeeld wanneer je zeker denkt te weten dat iets onmogelijk is en je het niet eens meer probeert. Dan zijn de jonge honden met lef, talent en ballen toch weer in het voordeel.
Afijn. 
Een beetje filosoferen over het vak kan wat mij betreft nooit lang genoeg duren, maar nu terug naar vandaag. 
Ik weet zeker dat ik een topshot heb gemaakt met de 42 meter hoge hoogwerker die we daarvoor hebben ingehuurd. En toch blijft het de vraag, tot de regisseur klaar is met monteren, of het ook echt een top shot is. Ik heb het teruggezien en zag dat de wind meer invloed heeft gehad dan me lief was. Ook vraag ik me nu, uren later, opeens af of ik het beeld aan het eind wel lang genoeg heb laten staan. En zo valt er altijd genoeg te tobben in het leven van de cameraman.