Utrecht. Mede dankzij mijn werk kom ik in contact met de meest uiteenlopende beroepsgroepen. De ene dag staat in het teken van een weervrouw, een andere van onze Koning in opleiding. Zo ontmoette ik de afgelopen maanden een voetbaltrainer, een advocaat, een pindakaasmaker, een kersenplukker, een beroemd componist, de beste shoarmabakker van Utrecht, een schrijver, wielrenners, margarinemakers, mensen die werken bij de hersenbank, steigerbouwers, motoragenten, de marinier die de Willemsorde ontving, de voorzitter van de Onderzoeksraad voor Veiligheid, een autocoureur annex televisiepresentator, een architect, een onderzoekster naar het graasgedrag van vissen en een lieve orthoptiste. Het zijn maar een paar voorbeelden en zo kan ik nog even doorgaan.
Van al die beroepen heb ik een indruk gekregen. Eigenwijs als ik ben vorm ik dan direct een mening. Binnen een paar uur weet ik of iemand een interessante baan heeft of niet. Iets beters dan cameraman ben ik tot nu toe niet tegen gekomen.
Met een bladblazer heb ik altijd een beetje medelijden. Over de vuilnisman moeten we niet zo minderwaardig doen, want het leven van een piloot is mijns inziens minder afwisselend. Wie wil er nou parkeerwachter worden in Amsterdam of wethouder in Heerlen? En het is een wonder dat ze voor zo weinig geld nog steeds mensen vinden die voor de klas gaan staan...
Genoeg inleiding en opmaat.
Dit stukje gaat over een beroepsgroep waarvoor ik buitengewoon veel respect heb: de verloskundige. Toevallig heb ik afgelopen zaterdag weer eens met open mond mogen aanschouwen wat deze heldinnen op een dag voor hun kiezen krijgen. En dan ging het deze keer, in ons geval ook nog allemaal buitengewoon snel en goed.
Maar voor mij waren de twee bevallingen die ik mee heb mogen maken buitengewoon indrukwekkende gebeurtenissen. De dames die dit mogelijk hebben gemaakt zal ik eeuwig bewonderen. Om te beginnen natuurlijk mijn eigen vrouw, de sterke, machtigmooie lieve lief, maar ook de twee verloskundigen die mijn zoon en dochter ter wereld hebben geholpen.
De vorige week kwam ik bij Albert Heijn de verloskundige tegen die twee jaar geleden de bevalling van mijn zoon begeleidde. Nu liep zij met een karretje langs de rekken en ik kwam met Art in mijn karretje van de andere kant. Vriendelijk groetten we elkaar.
Ik werd er een beetje nerveus van. Deze dame was voor mij en voor Art van levensbelang. Voor haar ben ik niet meer dan een passant. Na Art heeft zij misschien alweer honderd andere kinderen geboren zien worden.
Dat ze mij herkende is wat dat betreft al dikke winst. Ik zal haar, en de collega die ons deze week voortreffelijk heeft begeleid, nog herkennen als ik ooit zo dement als een deur ben...
Sjonge jonge wat een verantwoordelijkheid hebben die dames. Soms doen ze vijf bevallingen in een nacht. En als ze foutjes maken kunnen die grote gevolgen hebben. Gelukkig hebben ze in ons geval alles goed gedaan. Ik kan niet anders dan mijn waardering uiten. Daarom schreeuw ik keihard van de daken: ‘Laura, bedankt en hulde!!!’
Van al die beroepen heb ik een indruk gekregen. Eigenwijs als ik ben vorm ik dan direct een mening. Binnen een paar uur weet ik of iemand een interessante baan heeft of niet. Iets beters dan cameraman ben ik tot nu toe niet tegen gekomen.
Met een bladblazer heb ik altijd een beetje medelijden. Over de vuilnisman moeten we niet zo minderwaardig doen, want het leven van een piloot is mijns inziens minder afwisselend. Wie wil er nou parkeerwachter worden in Amsterdam of wethouder in Heerlen? En het is een wonder dat ze voor zo weinig geld nog steeds mensen vinden die voor de klas gaan staan...
Genoeg inleiding en opmaat.
Dit stukje gaat over een beroepsgroep waarvoor ik buitengewoon veel respect heb: de verloskundige. Toevallig heb ik afgelopen zaterdag weer eens met open mond mogen aanschouwen wat deze heldinnen op een dag voor hun kiezen krijgen. En dan ging het deze keer, in ons geval ook nog allemaal buitengewoon snel en goed.
Maar voor mij waren de twee bevallingen die ik mee heb mogen maken buitengewoon indrukwekkende gebeurtenissen. De dames die dit mogelijk hebben gemaakt zal ik eeuwig bewonderen. Om te beginnen natuurlijk mijn eigen vrouw, de sterke, machtigmooie lieve lief, maar ook de twee verloskundigen die mijn zoon en dochter ter wereld hebben geholpen.
De vorige week kwam ik bij Albert Heijn de verloskundige tegen die twee jaar geleden de bevalling van mijn zoon begeleidde. Nu liep zij met een karretje langs de rekken en ik kwam met Art in mijn karretje van de andere kant. Vriendelijk groetten we elkaar.
Ik werd er een beetje nerveus van. Deze dame was voor mij en voor Art van levensbelang. Voor haar ben ik niet meer dan een passant. Na Art heeft zij misschien alweer honderd andere kinderen geboren zien worden.
Dat ze mij herkende is wat dat betreft al dikke winst. Ik zal haar, en de collega die ons deze week voortreffelijk heeft begeleid, nog herkennen als ik ooit zo dement als een deur ben...
Sjonge jonge wat een verantwoordelijkheid hebben die dames. Soms doen ze vijf bevallingen in een nacht. En als ze foutjes maken kunnen die grote gevolgen hebben. Gelukkig hebben ze in ons geval alles goed gedaan. Ik kan niet anders dan mijn waardering uiten. Daarom schreeuw ik keihard van de daken: ‘Laura, bedankt en hulde!!!’

Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik wil reacties altijd eerst even lezen, voor ze op dit weblog worden geplaatst. Daarom kan het even duren voor een reactie wordt gepubliceerd. Ik plaats niet zomaar elke reactie. Het is mijn weblog, dus ik bepaal wat ik een goede reactie vind en wat niet. Als je het er niet mee eens bent, dan moet je lekker zelf een weblog beginnen.
Anonieme reacties zal ik extra kritisch bekijken.