tijdverschil

Hilversum. ‘We gaan naar LA! Is dat niet te gek? En nou hebben we bedacht dat jij mee gaat.’
Barlinda Nors van No Clou Productions praat altijd heel snel. Ze klinkt aardig en vriendelijk, maar is het niet. De truc is dat ze mensen overvalt. 
‘In mijn agenda staat al weken dat we naar Amerika gaan.’ Stamel ik. Het verbaasd me dat er nu opeens gedaan wordt alsof ik opnieuw blij moet zijn.
‘Budgettair is deze aflevering wel een behoorlijke aanslag op het budget, dus vandaar dat we even geen geluidsman mee nemen en we moeten even een afspraak maken over de uren. Met name met de reisdagen heb ik een probleem. En is tien uur per draaidag voor jou akkoord?’
Barlinda doet alsof het twee kleine formaliteitjes zijn die nog even geregeld moeten worden, maar voor mij heeft dit gevolgen. De klus wordt opeens een stuk minder interessant. Werken zonder geluidsman maakt het gecompliceerder, de verantwoording is groter en het is simpelweg nog harder werken.
‘Ik weet niet beter dan dat er een geluidsman is aangevraagd. Weet Ruud al dat hij niet mee mag?’
Barlinda kijkt me aan alsof ik gek ben.
‘Ja, ja, ja, ja, ja. Nee. Ik zal hem bellen. Of het even doorgeven aan zijn planning. We hadden nog niets vastgelegd. Opties. Ja, maar opties zijn er om te annuleren. Nu is alles definitief. Dit zijn de feiten. Jij mag mee. Het wordt hartstikke gezellig. Vier dagen draaien in Los Angeles; wat wil je nou nog meer?’
Even ben ik uit het veld geslagen. Natuurlijk is zo’n reisje leuk. Maar dit klinkt ook als extreem hard werken.
‘Een schema lijkt me handig.’ 
Voor ik dealtjes sluit over uren wil ik weten wat het plan is. Dit vindt Barlinda niet leuk, maar ze laat er niets van merken.
‘Simpel. We vliegen naar LA Lax. Daar aangekomen gaan we slapen in een luxe hotel net even buiten de stad. De volgende morgen om een uurtje of vijf -zijn we toch wakker- gaan we vast sfeershots in de stad maken. Leuk en mooi. Zien we nog wat van Hollywood en Beverly Hills. Om een uurtje of acht ontbijten met presentator, regiebespreking tegelijkertijd en dan aansluitend draaien. Tot een uur of zes, zeven. Denk ik.’
Dat zijn al twee dagen, langer dan tien uur. Ik zeg niks. 
Barlinda ratelt verder:
‘De volgende morgen gaan we op tijd aan de slag. Drie of vier afspraken. Die avond is er ook nog iets, maar wat weet ik niet precies. Wel kunnen we misschien een wat ruimere pauze inlassen. Dag 3 lijkt vooralsnog overzichtelijk, maar er kan nog iets bij komen en op dag 4 draaien we tot een uurtje of twee, waarna we snel naar het vliegveld moeten. Heen en terug hebben we een tussenstop op Heatrow en een in Atlanta. Dat kan niet anders.’
Dat kan wel anders, maar rechtstreekse tickets zijn duurder. De reis lijkt goedkoper als je de uren niet mee rekent. Ik denk het, maar spreek dit niet uit. Het wordt wel tijd dat ik iets ga zeggen over de urendeal.
‘Kijk Barlinda, jullie willen graag dat ik mee ga. Dat is al maanden geleden geregeld. Nu kom je opeens met een heftig schema, de mededeling dat ik het moet doen zonder geluidsman en het verzoek of ik persoonlijk het gat in je begroting wil dichten... Dat motiveert niet.’
Ze schrikt en wil boos reageren, maar slikt haar eerste woorden in. Even valt er een korte stilte. We vinden dit allebei een vervelend gesprek, maar om verschillende redenen. Heel hard en bot wil ik niet zijn, maar het is niet voor het eerst dat ik op het laatste moment onder druk wordt gezet, door iemand die voor een dubbeltje op de eerste rang wil zitten.
‘Ik snap dat tien uur niet bespreekbaar is. Wat wil je dan?’ vraagt ze.
‘Ehm. Gewoon. De werkelijke uren afrekenen. Zoals we dat bij binnenlandse klussen ook doen. Wat dat betreft is er geen verschil tussen Los Angeles of Maastricht.’
Daar is de producer het natuurlijk niet mee eens. Ze weet alleen dat ook haar onderhandelingspositie niet heel sterk is. De regisseur en presentator hebben duidelijk aangegeven dat ze met mij willen werken.
‘Reisdagen dan. Wat de heenreis betreft zie ik geen probleem. Dan kan je gewoon de uren schrijven, maar op de terugreis wil ik niet dat je gaat rekenen met het tijdverschil. Anders wordt het een onredelijk lange dag.’
Dus op de heenreis -als het tijdsverschil in haar voordeel werkt- schrijf ik de start en stoptijd, wat een uurtje of acht scheelt. En op de terugreis schrijf ik alleen de werkelijke uren. Dan laten we het tijdverschil zitten, zodat er opeens acht uur weg zijn...
‘Ik ben niet gek Barlinda. Ik schrijf gewoon de reistijd. Anders ga je me straks ook een poot uitdraaien als we naar Maastricht moeten. Ik kan er toch niks aan doen dat La niet om de hoek ligt? Alleen ben ik best bereid om uren te middelen. Dat lange dagen met korte dagen gecompenseerd worden. Dan schrijf ik pas overuren als we op alle dagen over de tien uur zijn gegaan. Ook zal ik naar beneden afronden.’
Dit voorstel lijkt mij redelijk. Barlinda denkt er anders over. Ik ben knettergek. Ze kan het niet langer voor zich houden. Wie ik wel niet denk dat ik ben?! En of ik me realiseer dat ze bij verschillende facilitaire bedrijven deals kan sluiten die vele malen gunstiger zijn. ‘Reisdagen gratis wordt langzaam de norm.’ Ze zegt het met een stalen gezicht.

Een paar dagen later kom ik de presentator tegen. ‘Wat jammer dat jij niet kan!’ zegt hij in het voorbij lopen...