De Meern. We hebben een boekje waarin wij (papa en mama) en Mariska (onze lieve oppasmama) schrijven wat Art op een dag allemaal mee maakt. Leuk voor later en handig, omdat je wel eens iets vergeet te vertellen. Ik moet er eerlijk bij zeggen dat dit boekje een beetje in het gedrang is gekomen sinds de geboorte van Imme, maar we doen ons best.
Vanavond las ik een stukje dat mijn lieve vrouw deze week heeft geschreven. Het hoort absoluut in de categorie ‘verhaaltjes om nooit te vergeten’:
Vanavond las ik een stukje dat mijn lieve vrouw deze week heeft geschreven. Het hoort absoluut in de categorie ‘verhaaltjes om nooit te vergeten’:
Art loopt aan de hand van mama de trap af. Halverwege blijft meneer staan. Verbaast wijst hij naar een dooie vlieg die op zijn rug op de volgende trede ligt. Het is ook Art duidelijk dat het kleine beestje morsdood is.
“Kapot, hé?!” zegt Art.
“Ja.” antwoord mama.
“Moet je maken.” zegt Art.
Mama twijfelt. Moet ze de kleine kerel nu al vertellen over leven en dood? Bestaat er eigenlijk zoiets als een eendagsvliegenhemel? Waar zal die wezen?
Maar terwijl mama nadenkt over een geschikt antwoord heeft Art de oplossing al gevonden:
“Nieuwe batterijen in, mama!”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik wil reacties altijd eerst even lezen, voor ze op dit weblog worden geplaatst. Daarom kan het even duren voor een reactie wordt gepubliceerd. Ik plaats niet zomaar elke reactie. Het is mijn weblog, dus ik bepaal wat ik een goede reactie vind en wat niet. Als je het er niet mee eens bent, dan moet je lekker zelf een weblog beginnen.
Anonieme reacties zal ik extra kritisch bekijken.