bas

Melick. Dit verhaal gaat over een collega. Voor het gemak noem ik hem even Bas, maar het had ook een andere naam kunnen zijn. Deze blog gaat niet over één iemand in het bijzonder, maar over een langzaam groeiende groep van figuren die verongelijkt zijn. Mannen meestal. Ik noem ze even Bas, want dat is makkelijk... 

Bas vindt dat ik eens een stukje over hem moet schrijven. Hij is telkens weer teleurgesteld als we samen op pad zijn geweest en ik na afloop van zo’n dag niets schrijf op de weblog. Hij doet daar luchtig over, maar diep in zijn hart vindt Bas dat heel erg. 
Hoe vaak heeft hij nu al tot diep in de nacht zitten wachten op een nieuw blogverhaal? Hoeveel hints kan je geven? En hoe grappig moet je zijn? Inmiddels is Bas zover dat hij bereid is om van draaidagen met hem een waar avontuur te maken. Hij heeft al de bijnaam Murphey, maar dat dondert niet. Als hij deze blog maar eens haalt. De tijd dat het hem ‘wel leuk’ leek is voorbij. Het is voor Bas een principekwestie geworden.
In den beginne deed Bas extra aardig tegen mij. Hij maakte complimentjes over de weblog en refereerde aan mijn schrijfsels waar mogelijk. Maar in de loop van de tijd werd hij langzaam onaardiger en lichtelijk cynisch. Eerst was dat humor, maar het werd ernst en voor ons allebei steeds pijnlijker. Tegenwoordig is Bas boos, vindt hij zo’n weblog waardeloos en leest hij mijn blogjes in principe ‘nooit’. 
Laatst liep Bas tegen de mand toen hij op redelijk verongelijkte toon zei dat ik toch nooit iets over hem schreef. Aan alles merkte ik dat hij stiekem niets liever wil dan een eervolle vermelding op ReinOnline. Waarom begrijp ik ook niet. Zo bijzonder is deze blog nou ook weer niet, maar voor Bas kennelijk wel. Hij kent weer mensen die dit lezen.
Ik heb er lang en diep over nagedacht en besloten dat ik het niet ga doen. Hoe eenvoudig het ook is; ik ga geen stukje wijden aan Bas. Voorlopig in ieder geval niet. Want als ik over Bas schrijf hoe leuk, sympathiek, briljant en aardig hij is, heeft meneer zijn doel bereikt. Dan voelt hij misschien de behoefte niet meer om mij nog langer aan te vragen. En dat is niet de bedoeling.
Dus Bas, neem van mij aan dat ik ooit op een dag iets over je zal schrijven. Blijf me boeken en blijf het proberen! Maak je geen zorgen, op een dag schrijf ik lovende woorden over je. 
Later als we groot zijn.