onzeker

Schiedam. In principe ben ik een gelukkig mens. Ik heb twee prachtige kinderen, een geweldige vrouw en mooi werk, maar ik ben tegelijkertijd zo’n typische dertiger die nergens tijd voor heeft en altijd druk, druk, druk is. Ik zit in een van de roerigste fases van mijn leven. De man met de hamer loert achter elke deur.
Aan sociale gebeurtenissen met vrienden kom ik amper toe, mijn familie zie ik amper en met mijn Lieve Lief doe ik te weinig samen. Alles draait om de kinderen en als we daar niet mee bezig zijn is het ‘het werk’ dat om aandacht schreeuwt. We rennen hier in huis een beetje langs elkaar.
Ik wil niet klagen, want er komt een berg liefde terug waar je U tegen zegt. Bovendien is het mijn eigen keuze geweest om kinderen te nemen. Of laat ik zeggen dat ik wist wat er van kwam. En later als ik oud ben zorgen ze voor mij. 
Maar soms ben ik gewoon een tikkeltje jaloers op vrienden die (nog) kinderloos zijn en die niet snappen dat ze zeeën van tijd hebben. Vrienden die wel nog regelmatig naar de bioscoop gaan, die meer dan drie glazen alcohol nodig hebben om dronken te worden, die tijd hebben om lekker te koken en het ook nog eens rustig kunnen opeten.
Ik zeur niet, maar het is herfst. Dit is toch al de periode van het jaar waarin ik het zwaar heb en nu de hele familie op het punt staat om de Mexicaanse griep te krijgen, twijfel ik even aan alles. 
Mag ik?
Ja vrienden, ook ik ben onzeker! Het is nog lang geen depressie of een burn-out, maar ik ben gewoon een beetje moe. Ondanks een verblijf van vier dagen in Huize Thijssen (bij mijn lieve schoonouders), waar we dit weekend waren om even bij te tanken, is binnen anderhalve dag alle verse energie alweer verbrandt en zijn de vitaminen van oma alweer opverbruikt.
Juist op zo’n moment, als het buiten ook nog even keihard regent, de neus gaat lopen en het keeltje een beetje zeer doet, kan ik een behoorlijke tobber worden. Bijvoorbeeld als iemand tijdens het werk een (grappig bedoelde) opmerking maakt over de kwaliteiten van andere, betere cameramensen. Iets in de trand van: “Oh, maar dat kan Rogier wel!” of “Dennis zou dat nog closer draaien en wel scherp...” of “Robbert-Jan was al lang klaar geweest!”
Waar ik ook bloednerveus van kan worden is als een verslaggeefster begint over een nieuw talentje. Zo’n gozer van 21 die nu al heel goed is, geen last heeft van conditionele storingen, nooit moe wordt, zonder morren alles doet wat ze van hem vragen, altijd beschikbaar is, weinig kost en er nog lekker uit ziet ook. Dan heb je mij. Zeker nu. Nu het buiten vroeg donker wordt en ik bij vlagen op mijn tandvlees loop.
Wat ik alleen maar zeggen wil is dat er niet veel voor nodig is om mij in deze oktobermaand volledig uit het lood te slaan. Zo stond ik bijvoorbeeld deze week mijn uiterste best te doen om tijdens het Wii-en met drie nichtjes het familierecord Hoela Hoepen te verbreken, toen ik opeens keihard werd uitgelachen. Nou op zo’n moment word ik getroffen door een mix van twijfel, zelfmedelijden en verdriet. Los van alle geluk in het leven.