prutsers

Utrecht. Ik ben in dit leven tweemaal ontslagen. Een keer als barman van Cafe ’t Luifeltje, omdat de eigenaar mij bij nader inzien liever aan de andere kant van de toog had. Daar kon ik me wel in vinden. Ik zat nog in mijn proeftijd en vond het nuchter een stuk minder gezellig in mijn stamkroeg. De tweede keer dat ik ontslagen ben zit me echter nog steeds dwars. Al gaat het hier over een conflict dat stamt uit 1991.
Ik was vrijwilliger bij de Lokale Omroep Start in Geleen. Ruim vijf jaar had ik bloedfanatiek gewerkt als kabelkrant-typist, nieuwslezer, telefonist, sportverslaggever, radiopresentator, kabelassistent, cameraman, editor, eindredacteur en regisseur. Daar heb ik de basis gelegd voor mijn huidige carrière. Het was een schitterende tijd. Dat ik bleef zitten op 4 Havo kon me niets schelen. De lokale omroep ging boven alles. Tot die club op een dag gereorganiseerd werd en een nieuw bestuur ging luisteren naar een meneer waarover ik niks dan goeds mag zeggen. (De lamlul is inmiddels overleden.)
Hij vond het echter niet prettig dat er mensen waren die meer verstand van televisiemaken hadden dan hij. Op een dag kreeg ik een officiële waarschuwing, omdat ik verdacht werd van corrupte handelingen. Nou is dat in Limburg niet zo gek, maar ik was me van geen kwaad bewust. Toen ik protesteerde werd ik door de voorzitter, ene mevrouw Renate Haverhoek, op staande voet ontslagen. De toegang tot de studio werd me ontzegd. Mijn hobby werd bruut afgepikt en wat ik ook probeerde; naar argumenten werd niet meer geluisterd.
Er werd uiteindelijk een hele vriendengroep ontslagen. Het werd een behoorlijke rel in het Geleense. De regionale kranten stonden weken lang vol met verhalen over het gedoe bij de lokale omroep. In die periode schreef iemand het prachtige gedicht: “Renate, was ik maar met je getrouwd! Dan kon ik je verlate.”
Ik was 19. Die omroep was mijn alles. De liefde voor het vak zat dieper dan diep en ik wilde niets liever dan stapje voor stapje richting Hilversum. Voor mijn gevoel werd door al mijn dromen een dikke streep getrokken. Dat deed pijn en het maakte me ontzettend boos. Zo boos dat ik nog steeds haatdragend ben als ik aan dit absurde voorval denk.
Ergens hier op zolder, in een doos, zit een dikke ordner vol papieren uit die tijd. Ik zou ze er nog eens bij moeten pakken om alle details op te rakelen, maar neem van mij aan dat die mevrouw Haverhoek, door mij als vrijwilliger te ontslaan, de grootste fout van haar leven heeft gemaakt. Mocht ik haar ooit nog eens geheel per ongeluk tegen komen, dan zal ik het niet nalaten om uit te leggen hoe dom dit was. Maar excuses worden niet meer geaccepteerd.
Met mij is het toch nog goed gekomen. Dat kan je over de lokale omroep helaas niet zeggen. Ze zijn in een diep dal terecht gekomen en na achttien jaar nog steeds even amateuristisch. Dat zie ik wel eens als ik bij mijn ouders ben en het niet kan nalaten om even naar kanaal 30 te zappen.
De omroep bestaat bijna 25 jaar en ter gelegenheid van dit heugelijke feit had iemand bedacht om een reünie te organiseren voor (oud) medewerkers. Dat bleek minder eenvoudig dan ze dachten, want een hoop belangrijke personen uit het verleden zijn niet uitgenodigd, waaronder een paar medeoprichters. Mij hebben ze uiteindelijk wel weten te bereiken en ik had speciaal vrij genomen om erbij te kunnen zijn. De oude fotoboeken lagen al klaar, maar twee dagen voor de reünie hoorde ik viavia dat het bestuur van de lokale omroep de reünie had afgeblazen. Officieel wegens een gebrek aan aanmeldingen, maar ik begreep dat het vooral te maken had met gekonkel en organisatorische problemen. De arme prutsers.
Het schijnt dat ze het in april nog eens gaan proberen. Waarschijnlijk word ik daarvoor nu niet meer uitgenodigd, maar als ze me vragen dan kom ik. In de hoop dat ze ook mevrouw Haverhoek uitnodigen. Dat kan een interessante avond worden. 

juli 1990