cenzuur

Utrecht. Het gebeurt niet vaak, maar af en toe heeft iemand openlijk grote moeite met een stukje op deze blog. Dat kan. En ik ben de beroerdste niet. Als iemand goede argumenten heeft pas ik de tekst aan of haal ik het hele verhaal zonder morren weg. Zelfs wanneer ik me niet helemaal kan vinden in de redenatie, want het laatste wat ik wil is bonje krijgen over een zin, woord, punt of komma. Zo’n weblog is leuk, maar niet ten koste van alles.
Wat mij nu al een paar keer is opgevallen is dat sommige journalisten last hebben van lange tenen. Die kunnen kennelijk slecht tegen kritiek of ze zijn zo fors geschapen dat zij sneller op hun pik getrapt zijn dan normale mensen. Frappant, omdat juist hun beroepsgroep schermt met de vrijheid van meningsuiting en zich altijd kritisch opstelt als het over anderen gaat. Zijn ze zelf aan de beurt dan mag er niet over geschreven worden. Al doe je het nog zo algemeen.
Natuurlijk ken ik genoeg journalisten die deugen, maar ik heb de afgelopen jaren ook meegemaakt dat boze journalisten tekeer gingen over bijdragen op deze blog. Het betrof telkens stukjes die in mijn ogen ongevaarlijk leken. Nergens werden namen of merken genoemd. Toch bleken die columns gevaarlijk voor mijn reputatie als cameraman en dus zijn ze verwijderd.
Volgens mij zijn het juist deze journalisten die lijden aan een gevaarlijk soort beroepsdeformatie. Ze leggen de nadruk op het verkeerde deel van een tekst, pikken er een zinnetje uit en trekken dat uit zijn verband of ze benaderen alles negatief. Het zijn de humorlozen in medialand.
Een probleem is dat niet altijd even goed gelezen wordt. Mensen leggen snel verbanden die niet bestaan. Zo zal misschien ook nu iemand zich aangesproken voelen die ik niet in mijn hoofd heb terwijl ik dit schrijf.
Zelfs bij gerenommeerde mediabedrijven is het huis te klein als iemand opschrijft dat de broodjes klef zijn, terwijl ze mensen in dienst hebben die professioneel aan stoelpoten van voetbaltrainers, politici of collega BN-ers moeten zagen. Zo’n firma zou kunnen nadenken over andere broodjes, maar het ligt meer voor de hand om kwaad uit te halen naar de overijverige blogger die wellicht even uit de bocht vloog.
Afijn. Ik heb nou eenmaal de policy dat ik niet ten koste van alles lollig wil zijn en dus zijn er een stuk of vier, vijf blogjes (tijdelijk) gewist. So be it.
Maar maak je geen zorgen! Zodra ik met pensioen ga of een jackpot win komen die verhalen weer uit de hoge hoed. En mensen die vinden dat ik vanaf nu niet meer ingehuurd moet worden wegens potentieel bloggevaar, die noem ik t.z.t. wel met naam en toenaam. Dat is overigens geen dreigement, maar een grapje....