de intocht

Schiedam. Als mannetje van een jaar of veertien, vijftien had ik een droom. Ik wilde cameraman worden. Cameraman bij de televisie. En als ik verder droomde dan waren er een aantal grote evenementen waar ik dan bij moest zijn. Pinkpop, de Amstel Gold Race, een Elfstedentocht, Koninginnedag en natuurlijk ook de intocht van Sinterklaas. 
Ongeveer een jaar geleden werd ik geïnterviewd door een journalist van de gratis krant Metro. Het ging over mijn vak. Aan het eind vroeg ze of er nog klussen waren die ik dolgraag zou willen doen en ik noemde de intocht. Een paar dagen later stond in chocoladeletters boven een paginagroot artikel: “Mijn droomklus? De intocht!”
Nou wil het geval dat de Metro veel beter gelezen wordt dan je zou denken. Ook het productieteam van de NPS, dat zich ieder jaar opnieuw bezig houdt met dit spektakelstuk van de Nederlandse televisie, is het opgevallen. Iemand vertelde dat dit stukje een tijdje bij hun op het prikbord heeft gehangen. 
Gebleken is dat dit een ideale methode is om je ergens tussen te wurmen. Multimediaal ellebogen. Want ongeveer twee maanden geleden werd ik gebeld met het verzoek of ik vrijdag 13 en zaterdag 14 vrij kon houden voor de intocht van Sinterklaas.
Dit is de enige klus die elk jaar weer in de soep mag lopen, zonder dat het consequenties heeft voor de makers. Vrijdag tijdens de repetitie ontdekte ik al dat het ook dit jaar weer mis zou gaan. Tot mijn grote ontzetting wist iedereen van de hoed en de rand. We hebben het gewoon geoefend, ons cameraplan was er op aangepast en zelfs de burgemeester van Schiedam bleek op de hoogte. Het stond gewoon in een draaiboek! En niemand nam de moeite om er voor te zorgen dat de intocht eens vlekkeloos zou verlopen. Ik was geschokt.
Zaterdagmiddag stond ik met een camera op de kade. Pole position. Een kwartiertje voor aanvang van de uitzending brak een week zonnetje door de wolken. De straten stonden vol uitzinnige kinderen en leugenachtige ouders. Ik realiseerde me dat heel Nederland voor de buis zat om ons werk te bekijken en opeens werd ik lichtelijk nerveus. Dit was niet zomaar filmen; ik stond bij de intocht! Toen uiteindelijk de stoomboot in het zicht kwam en ik Sinterklaas op de voorplecht zag staan kreeg ik kippenvel.
Het ging allemaal precies volgens plan. Alles wat mis moest gaan ging mis en exact op het juiste moment. Ik hoefde niet eens heel hard te hollen om op tijd mijn tweede positie te bereiken. Het was afgelopen voor ik er erg in had. 
Maar toen begon het pas. Of we nog even 15 kilometer (14,8 om precies te zijn) kabel wilden oprollen. Snoeren voor 9 camera’s, tientallen microfoons, ontvangers en andere apparaten. Tot overmaat van ramp was iemand bij het opbouwen betrokken die grootaandeelhouder is bij de firma tie-wrap. Kortom; dit stuk van de klus was nooit een onderdeel geweest van mijn dromen...
Aan het eind van de dag kreeg ik van de producenten een ferme hand. Ze wensten me veel plezier met mijn pensioen, want nu ik alles gedaan had wat ik graag wilde kon ik met een gerust hart afscheid nemen. Alsof ze me alleen maar hadden ingehuurd om zo van me af te komen!
Helaas moet ik concluderen dat er telkens nieuwe dromen zijn. En zo’n intocht smaakt naar meer. Als ik ergens kan intekenen voor het volgend jaar, dan doe ik dat direct. Zeg maar wie ik moet omkopen. Bovendien is het hoogst haalbare nog lang niet bereikt. Ik heb dan wel mogen filmen, maar ik was (nog) geen plaatjespiet...