'one taker'

Zandvoort. Soms zou je het bijna denken, maar het is zeker niet alleen maar kommer en kwel in Omroepland. Naast vervelende net-niet-sterretjes zijn er ook genoeg statiefdragende presentatoren die gewoon hun vak verstaan. Professionals die met een tekst overweg kunnen, op het afgesproken punt uitkomen en snappen waar wel of geen licht is.
Bijvoorbeeld een programma als Het Klokhuis is al meer dan twintig jaar in staat om talent te scouten en te coachen, op zo’n manier dat er vriendelijke, spontane en keigoeie presentatoren uit voort zijn gekomen. Neem Jeroen Kramer, Monique Hagen, Yvon Jaspers, Ernst van der Pasch, Klaas van Eerden, Jetske van den Elsen, Margreet Beetsma en het huidige kwartet: Bart, Lisa, Dolores en Mustafa. Stuk voor stuk toppers die begrijpen wat ze uitleggen, die kunnen spelen met woordjes en snappen wat een camera doet. Dit alles zonder kapsones.
De vorige week mocht ik werken met Bart Meijer. We draaiden twee korte items in Zandvoort. Eentje in de ochtend op het circuit en de andere op het strand. Twee totaal verschillende onderwerpen. 
Voor het eerste filmpje moest hij in de koude waterstraal van een brandweerspuit gaan staan en uitleggen waarom je door het water van een zacht stromende kraan heen kan kijken, maar door de straal van een snel stromende kraan niet. Ik kan je melden dat dit niet eenvoudig is, maar Bart deed het. In één keer goed en zonder morren. Vooral dat laatste is redelijk uniek. Het is immers november!
In de tweede reportage van de dag moest Bart antwoord geven op de vraag waarom zeewater zout is. De regisseur had een grappig scenario geschreven en toen ik dat las bedacht ik dat het leuk zou zijn om de volle vier minuten in een zogenaamde one-taker te draaien. De hele scène zonder knipjes. Dat vinden cameramensen namelijk grappig; alleen vraagt het wat van een presentator, want die moet de hele tekst inclusief alle handelingen foutloos en achterelkaar oplepelen.
De regisseur vond het een strak plan en Bart zag er wel wat in. We zouden er voor gaan. Ik blij, de regisseur vrolijk en onze presentator dook geconcentreerd in zijn script. Hij nam even de tijd, maar dat was geen probleem als het verhaal er uiteindelijk snel en strak op stond. Ondertussen werden op het strand alle attributen die voor de uitleg noodzakelijk waren uitgestald. Er was namelijk ook een hele reeks handelingen die Bart moest verrichten om het verhaal te verduidelijken.
En toen gingen we draaien. De eerste keer ging het mis. Al vrij snel in het begin kwam ik niet lekker uit met mijn shot. Er werden een paar dingetjes aangepast, om vervolgens opnieuw te beginnen. Ook bedachten we dat het nog leuker zou zijn als Bart die hele take twee keer achter elkaar zou doen, om daarmee aan te geven dat het zouter worden van de zee voort komt uit een proces is dat zich al miljoenen jaren herhaalt.
Het lukte. Bart deed precies wat er bedacht was. In anderhalve take stond die scène op schijf. ‘Voor de heb’ deden we het nog een paar keer, maar veel beter werd het niet. De regisseur zal snel klaar zijn met de montage. Het is een kwestie van kiezen. Inpunt, uitpunt en klaar! 
Je moet er wellicht bij geweest zijn om te begrijpen hoe bijzonder dit is. Als ik er aan denk zal ik jullie tippen tegen de tijd dat dit verhaal op tv komt. Neem van mij aan dat jongens als Bart echte televisiehelden zijn. Die komen waarschijnlijk bij lange na niet aan de Balkenendenorm, maar ze verdienen het wel. Exclusief gevarentoeslag, een tekstvastheidsbonus, improvisatiepremie, meedenkkrediet, koukleumextraatje en statieftiltoelage. Probleem is dat het amper opvalt als je naar Het Klokhuis kijkt. Het ziet er allemaal zo simpel en gemakkelijk uit, maar probeer het zelf eens...