snotjong

Utrecht. Achter ons huis is een groenstrook. Het paradijs voor kinderen. Art is vooral dol op het verlaten speelgoedkerkhof, achter de tuin van onze lieve buren. Daar staan altijd mooie spulletjes. Vandaag is het een plastic hijskraan die zijn aandacht trekt. De wipwap is nat en de motor staat vast in het hoge gras.
Papa wil verder, want op dit punt is hij uitgefotografeert.
Ik mag met recht zeggen dat Snotneus moet doorlopen. Uit beide neusgaten stroomt een dikke groene sliert. En zoals een echte vader betaamd heb ik natuurlijk geen papieren zakdoekjes bij me. Veeg het maar af aan de mouw van je jas! Of, zoals zojuist, aan mijn broek.
We zijn op weg naar de eendjes. In mijn hand heb ik een zakje oud brood. Art mompelt wat. Opeens hoor ik wat hij zegt.
‘Art heeft mooie krulletjes.’ zegt hij ook. ‘Annelies heeft ook krulletjes.’
Zo schattig!
‘Papa heeft geen haartjes op het hoofd!’
Wrijf het er maar even in. Dan gaan we niet naar de eendjes. We gaan naar binnen en Art gaat direct naar bed. Ik moet keihard zijn.
En dan zegt meneer (gisteren precies twee en een half) : “Papa is goed bezig!”
Ik smelt. Natuurlijk gaan we naar de eendjes. En als het moet til ik je heen en terug.
Mijn lieve kleine snotjong!