de jongste bediende

Den Haag. De klus zat er op. 
“It’s a wrap!” had de producent hard geroepen, waarna de uitnodiging voor een hapje en een drankje volgde. Van het strand in Scheveningen moesten we naar een gezellig restaurantje aan de andere kant van de stad. Opeens had iedereen haast. De mannen van de televisie hadden honger!
We waren met een grote ploeg. Er hing een uitgelaten sfeer. Met deze lange, vermoeiende draaidag was een eind gekomen aan een slopende serie. Zes man sterk sprongen we in het eerste crewbusje dat we zagen. Achter het stuur zat de jongste bediende. 
“Hup, rijden met die bak!” moedigden wij de chauffeur aan. De grootste mond zat voorin en had de TomTom al in zijn hand om het adres in te voeren.
“Hup hup!”
Het was de bedoeling om zo snel mogelijk aan de Wiener Schnitzel te zitten. Liefst eerder dan de rest. Niet dat er een reden was om nu opeens haast te maken. Het was gewoon een principeding. Een jongensding, zo je wilt. Zet zes uitgelaten kerels bij elkaar in een busje en je hebt chaos op de weg.
Alleen de chauffeur werkte in eerste instantie niet helemaal mee. Die gaf onvoldoende gas.
“Rij eens door man!”
“Heb jij je rijbewijs bij een pakje Bona gekregen?”
“Man, haal die bejaarden gewoon even in!” 
“Of durf je niet?”
“Gas!!!”
Opmerkingen die grappig bedoeld waren, maar waarvan de bestuurder zichtbaar nerveus werd. Hij wilde graag stoer zijn en er een beetje bij horen, maar hij ook heelhuids aankomen op de eindbestemming. Het was een jonge jongen. Nog niet zo lang in het bezit van een rijbewijs. Heel zeker voelde hij zich niet achter het stuur van zo’n Transporter. Op zijn linker schouder zat welliswaar een beschermengeltje, maar als hij over zijn rechter schouder keek zag hij vijf duiveltjes, verkleed als collega.
Hij wilde zich niet laten opfokken, maar dat gebeurde wel.
“Wil je ook een stuurtje?” Met onze eigen woorden probeerde hij gevat iets terug te doen, maar dat was dom. Nu kreeg hij helemaal de wind van voren.
“Kan jij dan helemaal niks???”
Met hoge snelheid vloog het busje uiteindelijk over de klinkers van de Scheveningseweg. Best een beetje onverantwoord. Aangekomen bij het Crowne Plaza Hotel riep iemand dat we naar links moesten. De Professor B.M. Teldersweg op. Onze gedreven bestuurder zag dat dit niet mocht, maar deed het toch. Tot overmaat van ramp draaide hij zo vroeg in dat hij de achterkant van een dure BMW ramde met de linkerkant van ons busje. Krak.
“Whoops!”
“Wat doe je nu?”
“Sukkel!”
Midden op straat lag een bumper. Uit de BMW stapten een kakker en een blonde dame. Die auto was van haar vader. Sorry, sorry, sorry. De schade leek mee te vallen, maar het was duidelijk dat beide auto’s overgespoten moesten worden. 
Onze chauffeur stond te trillen op zijn benen. Hij kon wel wat steun gebruiken. Voor het eerst in zijn carrière kreeg hij te maken met een schadeformulier, verzekeringspapieren en de politie. Binnen twee minuten stonden er twee agenten op de stoep. De schreven direct een bekeuring van zestig euro uit voor het niet verlenen van voorrang en ze maakten aanstalten om een bon te schrijven voor het linksaf slaan op een plek waar dat niet mag. Omdat we zo lief waren bleef het dat laatste bij een waarschuwing.
De boete hebben we gedeeld, dus dat viel mee. Wel kregen we onwijs op onze donder van de directeur van het facilitair bedrijf, omdat zo’n schade sowieso duizend euro eigen risico kost en dat was meer dan de winst van het hele project, waar we met z’n allen zo hard voor gezwoegd hadden.
Hoewel ik niet degene was die het hardst heeft zitten jennen in dat busje voel ik me wel schuldig. Maar of ik het had kunnen voorkomen betwijfel ik. Stoer gedrag zit diep. En die knul kan gewoon niet rijden.