hooliganisme

Heerenveen. Ik had me verheugd op zaterdagavond. We zouden voor Het Klokhuis een reportage maken over de registratie van een voetbalwedstrijd. Wat erbij komt kijken voor je met het bord op schoot de samenvatting van SC Heerenveen – ADO kan aanschouwen. Een interessant ‘achter de schermen’ onderwerp en leuk om te draaien, omdat het zowel tv-technisch als inhoudelijk voor ons een thuiswedstrijd was.
Voor een goede Klokhuisaflevering heb je veel materiaal nodig. Er moest dus een boel gebeuren tussen half twee ’s middags en kwart over negen ’s avonds. In ons script stonden scènes over het opbouwen van de camera’s in het stadion met uitleg over de posities en rolverdeling en waarom er minimaal zeven langs de lijn staan. Een interview met regisseur Pascal Clement van Studio Sport, teksten over het geluid, de commentator, de regiewagen, titels en het fenomeen ‘slow motion’. Dit alles moest in zo’n volgorde worden opgenomen dat de ploeg van Cinevideo zo min mogelijk last van ons zou hebben. We mochten het echte werk natuurlijk niet verstoren. Hierdoor hadden een strak schema met amper tijd om adem te halen.
Gelukkig ging alles zeer voortvarend. Mede dankzij alle steun van de collega’s die de wedstrijd moesten registreren. Die hoef je gelukkig niet veel uit te leggen. Ook de mensen van Heerenveen en het stadion bleken buitengewoon attent en behulpzaam. Tot de wedstrijd begon waren wij van Het Klokhuis uiterst gelukkig en tevreden.
En toen moest ik een shot maken van Camera 4 in actie. De camera die bij de middenlijn staat en onder andere beelden maakt van de trainers. Hier stond een fluorescerende jas in de weg, met op de achterkant in grote zwarte letters het woord ‘Steward’. Ik vroeg de meneer in die jas of hij een stapje opzij wilde doen, maar hij moest eerst weten waarom. Voor ik dat goed en wel had kunnen uitleggen begon hij in een portofoon te praten. Hij vroeg niet of ik toestemming had, waar mijn pasje was en zag kennelijk niet dat ik zo’n opvallend hesje aan had, dat alleen gedragen wordt door cameramensen die toestemming hebben om op en rond het veld te filmen. Hier moest opgetreden worden…
Dat ik alleen maar door het hek wilde filmen kreeg ik niet meer uitgelegd. Ik werd bruut weggestuurd met de mededeling dat het hoofd van de afdeling veiligheidszaken van niets wist. Kennelijk moet je vooraf iedereen in het stadion persoonlijk informeren over je komst. Het is niet voldoende om toestemming te regelen bij de instanties die over uitzendrechten en tv-opnamen gaan. Een akkoord van de ECV, Endemol, de NOS en de perschef van de club is duidelijk niet genoeg.
Ik mocht niet filmen en daarmee basta! Dat ons onderwerp zo in duigen dreigde te vallen en dat dit nogal wat kosten met zich mee bracht deerde deze stugge Fries niet. Regels zijn regels. Orders zijn orders. Even luisteren en zelf een beetje nadenken is verboden. Als er geen rellen zijn, kan je ze zo krijgen. Ik weet dat dit het systeem is, maar het wordt tijd om dat systeem te veranderen. 
De tijd tikte vrolijk verder. Ik voelde de druk van onze strakke planning en kreeg de indruk dat er met deze Seyss-Inquart niet te praten viel. Jammer dat ik uitgerekend hem had aangesproken, want de collega die naast hem stond keek met verontschuldigende blik en haalde, achter de rug van onze plaaggeest, zijn schouders op alsof hij wilde zeggen: ‘Ik kijk vaak naar Het Klokhuis en weet dat dit een onschuldig programma is, waar je nog eens iets van kan leren.’
Boos deed ik een stap naar achteren, om ongelukken te voorkomen. Mijn ECV pasje in de hand. ‘All Access’ staat er op. Het hesje, waarop in grote witte letters TV staat, trok ik recht. Op dat moment ontplofte de meest vredelievende regisseur op aarde. Onze Leo doet nog geen vlieg kwaad en ik wist helemaal niet dat hij boos kon worden, laat staan dat ik kon bevroeden dat hij zoveel agressie in zich had. Hij probeerde het heel even vriendelijk en werd vervolgens witheet. Ik dacht dat dit moment zou leiden tot een levenslang stadionverbod, maar gelukkig greep presentator Bart tijdig in. 
En toen floot de scheidsrechter de eerste helft af. Had hij wellicht de spreekkoren van de Klokhuiscrew verkeerd geinterpreteerd? Nee, het was gewoon tijd. Wij hadden een heel kostbaar kwartier verspeeld.
In de rust kwam alles goed met een beetje hulp van de lieve persdame en de cameramensen op het veld die bereid waren een beetje te acteren. Excuses maakte de steward natuurlijk niet. Sorry zit niet in hun vocabulaire (en het woordje vocabulaire overigens ook niet).
Onze planning lag overhoop. Het schema kon de prullenbak in. Wat we in de rust hadden moeten draaien moesten we nu in de tweede helft doen en dat had concequenties voor de mensen in de regiewagen. Die bleken gelukkig wel heel professioneel.
Aan het eind van de avond hadden we ons boodschappenlijstje afgewerkt. Met hangen en wurgen is in deze een leuke woordspeling. Over mijn eigen bijdrage was ik niet meer zo tevreden. Het incident met die stomme suppoost had me behoorlijk opgefokt en dat is een toestand waarin ik niet optimaal functioneer. Jammer, want ik had me zo op zaterdagavond verheugd...