over de as

Den Haag. Even terug naar de vorige week. Het was zondagmorgen, vroeg. Langzaam kwam het voetbalstadion tot leven. Beveiligers namen hun deurposten in en technisch televisiepersoneel kwam uit alle gaten en hoeken. Kisten en kabels werden naar binnen getrokken. Vier uurtjes later zou een wedstrijd uit de Eredivisie gespeeld worden.
Precies op het moment waarop ik arriveerde op mijn hoge camerapositie hoorden we de eerste klanken van een bekend muzieknummer. 
‘Niet nu al!’ zeiden mijn collega en ik tegelijkertijd. 
Ohw ohw Den Haag.
Ik moest lachen. Voor wie draaiden ze dit? Waarom zo hard en moest het echt op zondagmorgen om half negen? Toen pas zag ik een stuk of twintig personen het veld op lopen. In twee rijen gingen ze in slakkengang richting middenstip. Dit waren geen spelers, maar mensen gekleed in donkere kleding. De achterste twee hadden grote ballonnen bij zich. Een groene en een gele. Er waren ook twee kleine kinderen bij. Ze namen posities in rond de middencirkel en wachtten tot Harrie Jekkers klaar was met zijn lofzang over de ‘mauie stad achtâh de dùine’.
Het bleef een minuut stil.
Inmiddels maakte niemand meer geluid in het stadion. De jongens van DutchView stopten met waar ze mee bezig waren en keken gefascineerd naar het ritueel op het veld. De laatste twee kabeltrekkers die niets in de gaten hadden werden gewaarschuwd door een collega.
Ik had een vermoeden van wat hier aan de hand was en vreesde dat ik wist wat er ging gebeuren. Toch kon ik het niet geloven tot vier personen uit de kring stapten en potjes tevoorschijn haalden. 
Er werd iemand uitgestrooid op het veld van ADO. Een van de verstrooiers stond tegen de wind in en kreeg de as bijna in haar ogen. Ik moest denken aan The Big Lebowski, maar in dit geval was het niet om te lachen. Persoonlijk vond ik dat het grijze goedje zelfs vanaf een afstandje nog goed te zien was. Geen idee of het een flinke jongen betrof, maar ik vond het wel veel as.
De mensen gingen weer op hun plekken staan en het beroemde ‘You’ll never walk alone’ werd gedraaid. Ze lieten de ballonnen op en ik probeerde die te volgen, omdat ik dacht dat ze wel eens in een lichtmast zouden kunnen blijven hangen. Dat gebeurde gelukkig niet.
Inmiddels had ik kippenvel. Vooral bij het zien van die kleine kinderen sprongen de tranen spontaan in mijn ogen. Hoewel ik geen idee had wie hier uitgestrooid werd, deed het me wel iets. Ik moest even weg en hoefde het allemaal niet langer te zien. Het vaderschap heeft van mij een emotioneel wrak gemaakt.
De rest van de ochtend vroeg ik me af of de spelers wisten waar ze overheen gingen lopen? Wat zou er gebeuren als iemand op die plek een sliding maakte? 
Gelukkig waaide het behoorlijk en ging het later hard regenen. Toch bleeft het een vreemd idee en aan de andere kant vond ik het mooi dat de club hier aan mee wilde werken.
We zijn zoals gezegd een week verder. Dat beeld van die mensen op het veld is blijven hangen. Het wil niet uit mijn hoofd. Ook heb ik me afgevraagd waar ze mij zouden moeten uitstrooien als het zover is en begraven geen optie is. Ik denk in Studio 22. Al is het maar vanwege de slechte grap die alleen televisiemakers zullen begrijpen: Zodat ze daar vanaf dat moment altijd over de as blijven gaan...