berichten uit Abu Dhabi

Utrecht. De meeste cameramensen kunnen aardig verhalen vertellen. Het is hun vak, maar dan met beelden. Als de camera is opgeborgen komen de anekdotes. Die zijn er altijd in overvloed, want een cameraman maakt wel eens wat mee. Zo zitten een paar collega’s van mij momenteel in Abu Dhabi voor de Arabische versie van The Phone. Zes weken lang werken zij met een productieteam uit Beiroet aan dertien afleveringen. Dat is een heel avontuur.

Klaas Hoyng schrijft hierover bijna dagelijks een verhaal en dat mailt hij naar vrienden en bekenden. Met veel plezier (en een klein beetje pijn in het hart) lees ik mee. De belevenissen van Klaas zijn zeer de moeite waard. Hij zou een weblog moeten beginnen. Om hem een beetje te pushen heb ik gevraagd of ik een paar stukjes op mijn blog mag zetten. Al is het maar om te bewijzen dat cameramensen aardig verhalen kunnen vertellen én om Klaas te overtuigen van de lol die je kan beleven aan een weblog.

The Fellowship of The Phone

Dag 6

05:30
Het volk in Abu Dhabi ontwaakt langzaam. We bevinden ons op het schiereiland van de stad, de 'wijk' Marina. Precies op het juiste moment, verschijnen een aantal mannen, gehuld in zwart, met camera en statief op zoek naar hun posities. De briefing van de avond ervoor heeft hen allemaal op scherp gezet. Nog een vluchtige kijk op de GPS apparaten.
De juiste coördinaten geven aan dat we goed zitten.
Een voor een worden de camera's en de mannen die ze bedienen, achter het muurtje, in het zand, door het bladerdak van de palmbomen en onder de stilstaande auto's zichtbaar. Op het juiste signaal, van de eerste man, mogen ze aanleggen.
Clear!, clear!......clear!......clear!
De mannen staan in stelling.
De gebalde vuisten zakken langzaam omlaag.
Serene stilte.... 
Ik lig in het zand, de eerste warmte van de dag is voelbaar. De druppels op mijn rug, zorgen voor een onaangenaam, klef, gevoel. Ik ben gespannen...
Camera....check....Statief....check....Juiste kleurfilter....check....start-stop knop....check.
Ik kijk op mijn 'nieuwe' Rolex, die zins gisterenavond om mijn arm preikt. Mijn handen voelen klam aan. Nog een keer neem ik mijn checklist door. Alles is er klaar voor, als ‘ie nu de kop op steekt leg ik hem om, hoor ik mijzelf denken.
Wachten, wachten, wachten.
'Geduld Mannen'....krijg ik door mijn oortje te horen!
 
En dan....
 
'All ready!'
Plotseling verschijnt hij, dit is zeker geen gevalletje 'dat hij even plotseling weer verdwijnt!'. Integendeel, wanneer hij zich eenmaal heeft laten zien, blijft hij behoorlijk lang 'hangen'. 'Shoot!','Shoot!' Alle mannen starten tegelijk de camera's.
Een grote blijdschap maakt van ons meester, alles wat je nu 'schiet' is raak.
We gaan allen als een dolle tekeer.
 
Door mijn viewer, kruipt de zon langzaam, langs de Sheikh Zayed Moskee, richting het uiterste puntje van de minaret. Ik bal mijn kleffe vuist en denk, 'We've got him!'.
Een prachtige zonsopkomst. Meer dan de moeite waard, om vroeg je bed uit te komen. We hebben de eerste meters kunnen maken, YES!
Lekker!
 
Om 09:00 uur zitten we allemaal voldaan aan de eerste hap van de dag.
 
'Mission Accomplished!'
 
 

Dag 17

 
Vandaag was voor een aantal van ons een dag van bijkomen en relaxen, de kleur moet immers wel weer even worden bijgewerkt! Als 'rondgevreten' walrussen komen we zo nu en dan op het droge, althans sommigen doen een armoedige poging aan wal te komen. Maar bij deze temperaturen zijn we toch liever in het water te vinden.
Alleen jammer dat de lunchkaart niet oneindig veel gerechten te bieden heeft. De Hawaii-Wraps, Chicken-Cheese-Special-Burgers en Clubsandwiches komen na een aantal weken, toch de strot uit. Beter gezegd, niet meer in....
Omdat de zwembandjes langzaam de vorm van een binnenband gaan aannemen, moet er zo af en toe toch echt aan de gewichten worden gehangen. In eerste instantie ging het nog makkelijk, omdat die ene rondborstige dame, wel erg vaak op de loopband te vinden was. Sinds zij weg is, is het enthousiasme, onder ons, drastisch afgenomen.
Het heffen van het glas en het aansnijden van het voedsel is op zo'n dag dan de enige inspanning die wordt gepleegd!
 
Wat een uitvinding is het toch: Skypen!
Om het contact met het thuisfront enigszins te behouden en niet buitensporig duur te maken. Menig vader en moeder staan iedere keer weer verbaasd te kijken, wanneer hun kroost aan de andere kant van de lijn, met zichtbaar vies-bruin-gebakken-(bolle)kop, aanstalten maakt een gesprek te beginnen. De verbindingen zijn, meestal, super, alleen die webcams, zijn vaak abominabel. De digitale mensjes zien er vaak blokkerig, te donker, te licht en in sommige gevallen zelfs 'alienachtig' uit. Het wordt helemaal grappig als de verbinding even niet zo goed werkt. De ene met webcam heeft geen audio en de ander alleen geluid, of andersom. Met gevolg dat er een aardig potje 'Party & Co' taferelen worden uitgehaald.
In het 'ergste' geval wordt er dan toch mobiel contact gezocht. Dat dan weer aardig drukt op het budget met gesprekskosten van EURO 2,35,- p.m. Maar de kosten worden graag gemaakt, want het 'thuisgevoel' wordt af en toe nodig gemist.
 
Ondanks dat de tijd voorbij lijkt te vliegen, zitten we 'pas' op drie weken.
We mogen niet klagen! In zo'n omgeving te mogen werken, voor zo'n leuk programma, met deze groep mensen, een uniek moment uit ieders carrière.
Soms heb ik het gevoel dat wij Camera- en Geluidsmensen net even wat vaker zo'n uniek moment mogen mee maken. Het is gewoon een mooi vak!
Dat kan je een ieder van ons, onafhankelijk van elkaar, vragen en het antwoord zal eenduidig klinken. 
Beter werk bestaat er niet!
PUNT!
 
Klaas