herinneringen opruimen

Utrecht. Nu mijn herstel spoedig verloopt is er eindelijk tijd om mijn bureau en omstreken eens grondig op te ruimen. Al doende kwam ik vanmiddag een stapeltje foto’s tegen die in mijn Amsterdamse flat nog in de hal hingen. Daarmee pronkte ik over de plekken op aarde waar ik geweest ben, in de hoop indruk te maken. Bij voorkeur op meisjes die wel eens mijn appartement bezochten.
Jan Rein op het Rode Plein. In Australië bij een waarschuwingsbord voor kangoeroes. Op het San Marcoplein in Venetië. Hangend aan een rotswand bij Chamonix en bungelend aan de buitenkant van de Euromast. In een Afrikaanse sloppenwijk, niet ver van Dakar. Rein in de woestijn en op Brooklyn Bridge. Voor een standbeeld van Goethe of op Roland Garros. Met Pieter van den Hoogenband voor de Eiffeltoren. Bovenop een zandduin in de buurt van Portland, USA. In een Zuid Afrikaans wildlifepark en op een militaire speedboot in Venezuela. In de straten van Los Angeles met op de achtergrond het wereldberoemde Hollywood sign. Rein tot aan zijn kruis in een Noorse rivier. Op een besneeuwde berg, Godmagwetenwaar. En in de pitbox bij het Arrows van Jos Verstappen. In Philadelphia en natuurlijk in Lourdes.
Een mooi stapeltje foto’s, al zeg ik het zelf. Stuk voor stuk verbonden met prachtige herinneringen. Samen doen ze me vooral denken aan dat smalle halletje in Amsterdam en de goedkope Hema-kliklijstjes waar deze plaatjes ruim vijf jaar geleden nog in zaten.
Tegenwoordig deel ik een huis met vrouw en kinderen, die mede bepalen wat we wel ophangen en wat niet. Deze foto’s zijn niet door de ballotage gekomen en terecht. Nu liggen ze al jaren in een lade te wachten op een mooi plekje. Ik laat ze door mijn handen glijden, bekijk ze rustig en zie hoe ik langzaam dikker ben geworden. En kaler. Zo kan iedereen ze op volgorde leggen.
Wat is de mooiste foto? Welke is het meest bijzonder? Ik weet het niet. Het is vooral een aardige serie, in tien jaar verzameld. Maar straks verdwijnen ze in een doos. Het is niet anders en het is goed zo.
Ik vraag me af of ik er een stukje over kan schrijven. Zal ik ze allemaal inscannen?
Teveel gedoe. Zonde van de tijd. Zo komt er nooit een eind aan de opruimwerkzaamheden. Bovendien moet ik rustig aan doen.
Eentje dan?
Eentje!
Het wordt uiteindelijk de foto van het spannendste moment. De tokkelbaan van de Euromast. Ik sta met mijn voetjes in de goot van het restaurant. Menno zit op de rand van het panoramaterras. We zijn natuurlijk gezekerd door deskundige begeleiders, maar als je naar beneden kijkt zie je de auto’s honderd meter lager voorbij flitsen. Het is verdomd hoog en behoorlijk tegennatuurlijk om hier te staan. Ik heb geen hoogtevrees, maar dit is een ander verhaal. Jules Unlimited.
Gelukkig heeft iemand een foto gemaakt voor de eeuwigheid. En die foto ruim ik vanavond nog op in de doos met unieke herinneringen.