peanuts

Arnhem. In Gelderland wonen vreemde vogels. Je bent volgens mij al interessant voor de wetenschap als je op zaterdagavond vrijwillig naar een dramatisch spelend Vitesse gaat kijken, maar tussen alle echte supporters, die zichzelf op de tribunes kwellen, zitten figuren met de gekste afwijkingen. Ik zal het zo toelichten.
Zelf heb ik ook wel eens iets gekocht waarvan ik dacht dat het lekker was, maar toen puntje bij paaltje kwam vond ik het snoepje lang niet zo verrukkelijk als het er uitzag. Soms kan je de verleiding dan toch niet weerstaan en vreet je geheel tegen je zin de hele zak leeg, maar er zijn ook serieus vieze lekkernijen. Echt smerig spul dat je het liefst direct wegsmijt. Zo ver mogelijk bij je vandaan. En dat is heel persoonlijk. Waar de een de vingers bij aflikt, walgt de ander van. Het is net als met voetbalclubs.
Persoonlijk ben ik dol op M&M’s. Ik kan een grote zak in vrij korte tijd in zijn geheel wegwerken. Dooreten tot ik er misselijk van word. Maar in Arnhem wonen mensen die de M&M niet waarderen vanwege het feit dat hij pas smelt in de mond en niet in de hand. Dat zijn in mijn ogen hele gekke figuren. Vooral omdat ze telkens weer een nieuwe zak kopen als ze een avondje naar Vitesse mogen. Terwijl ze dus niet van de M&M houden op de manier zoals ik het doe.
In het dagelijks leven zijn het misschien mensen waaraan je niets merkt. Ze zeggen dat er heel normale jongens tussen zitten. Leraren, metselaars en accountants, om maar wat te noemen. Ik kan me daar weinig bij voorstellen. Volgens mij gaat dit stukje over mensen met een kronkel in de kop. Zo’n steekje kan toch niet telkens op weg naar het Gelredome los schieten?
Er bestaan volwassen personen die een grote zak M&M’s kopen om ze stuk voor stuk weg te gooien. Dat vinden zij leuk. En het is er niet eentje. Op de tribune bij Vitesse zitten verschillende personen met dezelfde tik. Wellicht is het besmettelijk.
Op zichzelf heb ik er geen moeite mee. Ieder zijn afwijking. Het is alleen jammer dat ze de onbedwingbare behoefte hebben om die gekleurde nootjes met chocolade in de richting van onschuldige cameramensen te gooien. Jongens en meisjes die gewoon hun werk doen.
Toen ik zaterdagavond de eerste M&M tegen mijn hoofd kreeg dacht ik even ‘wat aardig!’ Bij de tweede, die volgde, vroeg ik me af hoe die vriendelijke mensen wisten dat ik dol ben op chocolade? Later keek ik om, omdat ik even dacht dat er een ludiek type uit mijn kennissenkring zou kunnen zitten. Iemand die wist dat ze net een ‘chocolade cyste’ uit mijn hoofd hebben gehaald en die de chocolade weer terug wilde stoppen. Maar het werd al vrij snel vervelend. Achter me stond een steward die vreselijk zijn best deed om de kleine kogeltjes af te weren. Kansloos. De arme man had alleen het geluk dat hij niet naar de wedstrijd hoefde te kijken.
Na afloop van de wedstrijd lagen er om mij heen genoeg M&M’s voor twee weken buikpijn. Hoewel de harde bolletjes precies rond de camera lagen kan ik me nog steeds niet voorstellen dat deze traktatie voor mij bedoeld was. Hoe gestoord je ook bent, waarom zou je het gemunt hebben op een weerloze cameraman? Alsof die er iets aan kan doen dat Vitesse op tv niet genoeg scoort. Daarom heb ik alle M&M’s opgeraapt en ze netjes in een grote schaal bij de kleedkamer van de Vitessespelers gezet. Kleine moeite, groot plezier. Hebben zij ook eens een schaal.

Oh ja, mocht een van de M&M-werpers dit toevallig lezen: De volgende thuiswedstrijd in het Gelredome ben ik er niet. Dan komt een collega die dol is op marshmallows en ik hoorde een van de spelers zeggen dat zij na een (dramatische) wedstrijd het liefst getrakteerd worden op spekkies.