gekkenhuis

Melick. Het is geen onwil dat hier deze week geen nieuwe schrijfsels zijn gepubliceerd. Inspiratie genoeg, maar ik ben stomweg te druk. Vooral met het derde seizoen van The Phone, waarvoor de opnamen zijn begonnen. Daarnaast heb ik een lange uitslagenavond voor RTV West gedraaid en thuis blijft het voorlopig ook behoorlijk hectisch met twee kleine kindjes. De uurtjes die overbleven heb ik de afgelopen week gebruikt om te slapen. Sorry daarvoor!
Drukte is natuurlijk een luxeprobleem in crisistijd. Mij hoor je niet klagen. Vooral het feit dat ik een paar dagen in de week mag werken aan een nieuwe reeks van The Phone doet me deugd. Afgelopen dinsdag hebben we de eerste van acht afleveringen opgenomen. Tot eind april ben ik er zoet mee. Voor mij zijn het niet alleen de draaidagen; ik mag ook mee op locatiebezoek en ik maak in overleg met de regisseurs het zogenaamde cameraplan. Dat is bij elkaar drie of vier dagen werk.
Voor wie het niet meer weet of nooit gezien heeft; The Phone is een bijzonder spelprogramma. Net even anders dan andere programma’s. Ergens in een stad ligt een mobiele telefoon, die gaat over en een nietsvermoedend persoon neemt op. Hij of zij krijgt de vraag of ‘ie 25.000 euro wil winnen en komt zo terecht in een overweldigend avontuur. Een spannende speurtocht door de stad, langs stoere opdrachten en filmische locaties. Als het goed is komen twee kandidaten aan het eind, met drie welverdiende sleutels, bij een kluis met het geld. Alles wordt op afstand gefilmd, deels met verborgen camera’s. Tot nu toe heeft het er prachtig uitgezien. Mooi genoeg voor een Gouden Roos en de prestigieuze Emmy Award. De eerste twee seizoenen (2007 en 2008) zijn uitgezonden door de AVRO, vanaf april komt mijn favoriete format eindelijk terug. Nu bij RTL5.
Naast me ligt een pak papier met interessante informatie voor de twee kandidaten die de komende week ergens een telefoon vinden. Hierin staan de opdrachten die ze krijgen en oplossingen van alle raadsels. Mijn aantekeningen van de testdag staan kriskras door elkaar. Ik heb bijna tweehonderd foto’s van mogelijke cameraposities. Het is een complexe hersenbreker om uit het script, mijn notities en het wensenlijstje van regie en productie een realistische planning voor de camera- en geluidsmensen te destilleren.
Al uren zit ik gebogen over het schema. We draaien met zes camera’s, een helikopter en zes minicamera’s. Het uitgangspunt is zoveel mogelijk interessante perspectieven per locatie, maar dat is logistiek een hele puzzel. En dan moet ik het ook nog zo opschrijven dat iedereen in een keer snapt wat de bedoeling is. De cameramensen moeten immers op hun plek staan voor de kandidaten arriveren. Wij rennen in principe niet met ze mee, maar bespieden ze als volleerd scherpschutters. Wat betreft het halen van onze shots is dit programma voor de technische ploeg minstens even (in)spannend als voor de kandidaten.
Afgelopen dinsdag scheurde ik op een scooter door Den Haag. Op mijn schouder de dure camera, op mijn rug een tas met disks en accu’s, in mijn oren de speakertjes van een portofoon en een ‘oortje’ waarmee ik de kandidaten kon afluisteren en in mijn hand een mueslireep. Alles tegelijk; filmen, verplaatsen, overleg en lunch. Het ging natuurlijk niet allemaal zoals we het bedacht hadden. Het hart klopte in de keel. Deels van de sensatie, deels omdat ik net met mijn slechte conditie en alle spullen een paar steile trappen had gelopen. De bilspieren protesteerden, vanwege het optillen van mijn benen, achterop de scooter.
Maar ik had ook net de zon zien zakken achter de skyline van de stad, zittend op het dak van een hoog gebouw in aanbouw. Wel jammer dat de abseilende kandidate een paar minuten na het mooiste moment van de dag voorbij zeilde.
The Phone is typisch zo’n programma dat je vreselijk mist als het niet draait, maar zodra je er middenin zit vraag je je drie keer per dag af wat er zo leuk aan is. Toch ben ik blij dat we dinsdag alweer mogen. Ergens in een stad horen we dan die kenmerkende beltoon en vanaf het moment dat iemand de telefoon opneemt gaan ook wij weer rennen, vliegen, duiken, vallen, opstaan en doorgaan. Maar voor het zover is moet ik eerst nog een paar logische oplossingen verzinnen voor een reeks praktische problemen.