sterk verhaal

Hilversum. De GoPro is een kleine camera in onderwaterbehuizing, ontworpen om op een helm of surfboard te mounten en zo geweldige actieshots te maken. Je kan er mee fotograferen, maar dit speeltje is vooral om mee te filmen. De beeldkwaliteit is briljant, het lensje vet wijd en het materiaal wordt weggeschreven in High Defenition op een kleine memory stick. Volgens de folder is hij waterdicht tot een diepte van 60 meter.
Hier worden jongens als ik vrolijk van. Het enige nadeel van deze relatief goedkope gadget is dat er (nog) geen schermpje op zit waarop je direct een shot kan beoordelen. Het is een beetje gokken, maar het schijnt dat dit probleem bij een nieuwer type wordt opgelost.
Ik heb de GoPro een paar weken geleden ontdekt toen we een minicam nodig hadden in de vijver op het Hofplein in Rotterdam. ’s Avonds zag ik het materiaal terug en heb ik serieus overwogen om er direct een aan te schaffen. Fantastisch materiaal en dat voor ongeveer driehonderd euro. Bij nader inzien wacht ik nog even, maar ik durf wel te roepen dat dit soort cameraatjes absoluut de toekomst worden. En wat hebben we toch zitten klooien in de jaren ’90 toen we Jules Unlimited maakten.
Deze week heb ik de GoPro persoonlijk op een bootje bevestigd. Dat bootje zou zinken met een kandidaat van The Phone aan boord, midden op het IJsselmeer. Een Titanic-shot vanaf de punt leek ons aardig en aangezien er duikers in de buurt waren, die de camera direct van het bootje af konden halen zodra het op de bodem lag, leek er geen vuiltje aan de lucht.
Maar het zinken duurde langer dan gepland. Inmiddels lag het bootje al lang niet meer op de door ons aangewezen positie. En toen de duikers na deze spectaculaire actie boven water kwamen hadden ze alleen de klem gevonden waarmee ik de GoPro had vastgezet. Het cameraatje zelf was weg. Kennelijk was een boei, die het bootje moest markeren in het water, er tegenaan geslagen en had de plastik ophanging het begeven.
De complete technische ploeg was in diepe rouw. Onze GoPro op de bodem van de Markerwaard, veel te vroeg overleden en op zo’n gruwelijke wijze. Bovendien waren we het shot kwijt van het koppie onder gaan van de kandidate en het zinken van het bootje. Dat was pas echt erg! En hoe moest ik dit uitleggen aan de directie van het facilitaire bedrijf dat ons deze mooie spullen had meegegeven?
Menno, een van de duikers van de reddingsbrigade, kreeg na afloop van de draaidag in de gaten hoe erg wij het vonden dat ons GoProtje was gezonken. Hij bood aan om de volgende dag te gaan zoeken. Dat vonden wij een nobel aanbod, maar het was natuurlijk een kansloze missie. Zoeken naar een speld in een hooiberg. Een pakje peuken op de bodem van de Markerwaard. Onmogelijk, onzinnig en uiterst onwaarschijnlijk dat hij iets zou vinden.
Maar tot mijn grote verrassing kreeg ik twee dagen later een mailtje van de afdeling productie met het ongelofelijk sterke verhaal dat Menno de GoPro had opgedoken. Ik geloofde er in eerste instantie niks van, maar het bleek toch echt waar te zijn. Hij is de volgende middag gaan zoeken terwijl het bootje nog op de bodem lag. Dat was zijn richtpunt, want daar zat een drijver aan vast. Na ongeveer drie kwartier zoeken (op de tast, want op drie meter diepte schijn je daar al geen hand meer voor ogen te zien) stuitte hij opeens op ons cameraatje. En eenmaal terug op de kant bleek dat er nog geen druppel water in zat.
Gisteren heb ik Menno de duiker gesproken en bedankt. Hij heeft me het hele verhaal uit de doeken gedaan. Nog steeds kan ik het amper geloven dat de camera weer boven water is, maar ik heb het shot inmiddels gezien. Dat is fantastisch. Die Menno is dus een held. En wij hebben natuurlijk -zoals altijd- alle geluk van de wereld.

foto's: Rob Kerker