drie x trix

Utrecht. Voor een documentaire over Koningin Beatrix had de NOS nog wat specifiek materiaal nodig van onze vorstin in actie. Dus mocht ik naar het Spoorwegmuseum waar Hare Majesteit een opening kwam verrichten. Mijn opdracht was helder, maar niet eenvoudig: Maak shots met lengte waarin goed te zien is hoe de Koningin reageert op al die mensen die haar telkens weer ontvangen als ze ergens komt. Blijf op haar gericht, liefst close.
Ze zou per trein arriveren, een rondje lopen, een muzikaal intermezzo bijwonen en een borrel drinken. Volgens planning een bezoek van anderhalf uur met in totaal drie fotomomentjes. Bij aankomst op het perron, halverwege de wandeling door het museum en bij het vertrek. Die paar kansen moest ik optimaal benutten, maar omdat de opnamen strak en mooi moesten koos ik in overleg met de verslaggever voor filmen met beperkte bewegingsvrijheid; vanaf statief. Dat is zeker in hectische situaties altijd een risico.
Een half uur voor aankomst van het Koninklijke rijtuig telde ik in een zaaltje negentien fotocamera’s en zeven tv camera’s (groot en klein). Tijdens het tellen kwamen er zelfs een paar bij, maar tijd om opnieuw te beginnen had ik niet, want de stellingen werden ingenomen. Kennelijk was iedereen toegelaten die zich vooraf keurig had aangemeld. Ook de schoolkrant, de Okki en de Taptoe. Op de lijst stond zelfs iemand van een fotovakschool. Toekomstig fotografen moeten ook leren werken in geduwd en gedrang.
Op het perron stond ik niet slecht, al zeg ik het zelf. Naast een reclamebord waardoor aan een kant al niemand kon duwen of stoten. De Koningin zou vijftien meter verderop uitstappen en dan een stukje op me af moeten lopen. Vanaf statief en met een prachtige 22x zoomlens kon ik dit keurig volgen.
Zo gezegd, zo gedaan. Over mijn eerste opname was ik zelf tevreden. Goed gekozen, geen last van al die opdringerige Royalty fotografen (gewoon paparazzi, maar dan met een mooier naampje) en een shot met maximale lengte. Ik schat vijfentwintig seconden.
Bij het verplaatsen naar het volgende persvak raakte ik enigszins achterop, omdat ik even niet brutaal genoeg was. Dat kon mij in eerste instantie niet deren, want ik wilde toch iets anders dan de rest, maar uiteindelijk stond ik niet helemaal gunstig. In overleg met een vriendelijke meneer van de RVD kregen we het voor elkaar om het statief iets verder naar voren te zetten dan strikt genomen toegestaan. Toch had ik op moment suprème veel last van collega’s die allemaal naar voren gingen hangen. Het gedroomde shot kon ik niet maken. Toch had ik een prima opname van zo’n vijftien seconden, verlicht door de ratelende flitsers van de fotografen. Aardig, maar niet bijzonder.
Op naar de derde en laatste kans. Als eerste stond ik weer buiten en moest ik een inschatting maken van de scène die zich zou voltrekken bij het afscheid van de Koningin. Waar precies zouden ze haar auto zetten en hoe ging ze lopen? Ik nam opnieuw een gok en wachtte geduldig af.
De meeste collega’s die na mij naar buiten kwamen gingen op een andere, veiligere positie staan. Daar waar ze zeker niet weggestuurd zouden worden. Ik werd licht nerveus tot de zeer ervaren cameraman van het programma Blauw Bloed naast me kwam staan. Hij draaide alleen van de schouder en zou dus sneller kunnen anticiperen mocht iemand van de RVD op het allerlaatste moment ingrijpen.
Het ging goed. De Koningin kwam, zwaaide, nam afscheid van de museumdirecteur en de burgemeester en stapte in haar gepantserde Volvo. Vroemmmm en weg was ze. Ik schat in dat het beeld maximaal twintig seconden duurt.
En dat was mijn dag. Drie keer Trix.