Rotterdam. Elke werkdag zeul ik een overvolle rugzak met me mee. Die tas zit vol met dingen die wel eens van pas zouden kunnen komen. Handigheidjes en andere troep in de categorie ‘je gebruikt het nooit, maar zodra die tas er een keer niet is gaat alles mis.’
Twee keer per jaar kieper ik de rugzak om en haal ik er uit wat er niet in hoort. Ondanks een strenge selectie wordt het ding toch steeds voller en zwaarder. Om een idee te geven van wat er in zit een opsomming: Lensdoekjes, zeempjes, papieren zakdoekjes, een theedoek en een regenbroek. Een klein zaklampje, een reparatiesetje met schroevendraaiertjes, inbussleuteltjes, een zakmes, pennen, merkstiften, kabeltjes, oordoppen, walkman koptelefoontjes en verlooppluggen. Een XDCAM schijf, een Digitaal Betacam bandje, een USB stick en een MiniDV tape. Uiteraard gaffertape. Mijn Eredivisie hesje en meestal zit er ook wel een schoon shirt in, behalve wanneer ik het nodig heb. Ooit heb ik in Amerika twee handige walkie talkies gekocht en die heb ik altijd bij me, maar vaak vergeet ik dat ik ze heb als het handig zou zijn. Drie paar handschoenen, twee mutsen en een extra shawl, zodat ik regisseurs die het koud hebben kan matsen, want die vergeten soms dat filmen vaak buiten is. Een zonnebril, mijn perskaart, asperine, een parkeerschijf en een vuilniszak. Een handig microfoonsnoer op ideale lengte voor dagen waarop ik zonder geluidsman moet werken.
Moet ik nog even door gaan?
Dit verhaal gaat over het moment waarop ik de inhoud van de rugzak verander. Dat is meestal op de eerste koude dag na de zomer, op het moment waarop de handschoenen weer mee moeten... en -je raadt het al- op de eerste warme dag van het jaar. Dat was gisteren!
Wat voor Martin Bril rokjesdag was is voor mij rugtasdag.
Ik ontdekte voor aanvang van de wedstrijd Sparta – FC Utrecht, in een zonovergoten Spangen, dat de zonnebrandcreme (factor 50!) niet meer in het voorste vakje zat. Daar heb ik me maanden lang ook niet om hoeven bekommeren. Kennelijk heeft de Nivea ergens in november plaats gemaakt voor thermowear. Ook verlangde ik opeens naar een fris t-shirt en deodorant, nadat ik met mijn te dikke zwarte trui langs de lijn had gestaan. Het zat er even niet in.
Vaak herpak ik mijn rugzak op het juiste moment. Dit keer was ik te laat. Om precies te zijn één dag.
Twee keer per jaar kieper ik de rugzak om en haal ik er uit wat er niet in hoort. Ondanks een strenge selectie wordt het ding toch steeds voller en zwaarder. Om een idee te geven van wat er in zit een opsomming: Lensdoekjes, zeempjes, papieren zakdoekjes, een theedoek en een regenbroek. Een klein zaklampje, een reparatiesetje met schroevendraaiertjes, inbussleuteltjes, een zakmes, pennen, merkstiften, kabeltjes, oordoppen, walkman koptelefoontjes en verlooppluggen. Een XDCAM schijf, een Digitaal Betacam bandje, een USB stick en een MiniDV tape. Uiteraard gaffertape. Mijn Eredivisie hesje en meestal zit er ook wel een schoon shirt in, behalve wanneer ik het nodig heb. Ooit heb ik in Amerika twee handige walkie talkies gekocht en die heb ik altijd bij me, maar vaak vergeet ik dat ik ze heb als het handig zou zijn. Drie paar handschoenen, twee mutsen en een extra shawl, zodat ik regisseurs die het koud hebben kan matsen, want die vergeten soms dat filmen vaak buiten is. Een zonnebril, mijn perskaart, asperine, een parkeerschijf en een vuilniszak. Een handig microfoonsnoer op ideale lengte voor dagen waarop ik zonder geluidsman moet werken.
Moet ik nog even door gaan?
Dit verhaal gaat over het moment waarop ik de inhoud van de rugzak verander. Dat is meestal op de eerste koude dag na de zomer, op het moment waarop de handschoenen weer mee moeten... en -je raadt het al- op de eerste warme dag van het jaar. Dat was gisteren!
Wat voor Martin Bril rokjesdag was is voor mij rugtasdag.
Ik ontdekte voor aanvang van de wedstrijd Sparta – FC Utrecht, in een zonovergoten Spangen, dat de zonnebrandcreme (factor 50!) niet meer in het voorste vakje zat. Daar heb ik me maanden lang ook niet om hoeven bekommeren. Kennelijk heeft de Nivea ergens in november plaats gemaakt voor thermowear. Ook verlangde ik opeens naar een fris t-shirt en deodorant, nadat ik met mijn te dikke zwarte trui langs de lijn had gestaan. Het zat er even niet in.
Vaak herpak ik mijn rugzak op het juiste moment. Dit keer was ik te laat. Om precies te zijn één dag.
Hihi, hoe herkenbaar. Als ik ergens naartoe ga met de rugzak heb ik ook altijd een vuilniszak, handdoekje, papierenzakdoekjes, creme-pje, desinfectielotion en nog veel meer rotzooi bij me. En inderdaad, wat er niet in de tas zit heb je nodig.
BeantwoordenVerwijderenWat voor de kids lastig is, is dat ze dus ook altijd veel te veel meekrijgen op schoolreis. Maham, die tas is veel te zwaar ...ja, maar je weet nooit waar je het voor nodig hebt.
Bij thuiskomst zijn meestal alleen de snoepjes opgegeten en zitten zelfs de massa broodjes nog onaangeroerd in de tas.
Zucht ... waar maken we ons druk om.