Geleen. Nog één keer terug naar Landgraaf. Om precies te zijn zondagmiddag, tien voor half twee in de grote tent. Pinkpop backstage. DeWolff staat op het podium en geeft een verrassend sterke show. Keihard en vol energie. Buiten regent het, dus binnen is het afgeladen vol. Het dak gaat er af.
Wij wachten tot dit optreden afgelopen is. Dan zullen we met Giel Beelen een zogenaamd ‘sportinterview’ opnemen. De eerste reactie van de bandleden, direct als ze van het podium af stappen. ‘Wat ging er door je heen?’
Voor het zover is gluren we door het zijdoek naar het podium en schuin voor ons zien een uitzinnig publiek. Drie jongens. Een gitaar, een drumstel en een hammondorgel. Het aardige is dat dit bandje uit een plaats komt waar meer goeds vandaan komt; Geleen!
Dit is mooi om te zien. Ons plekje is de ereloge van het festival. Duizenden voor ons dromen van een backstagepas. Naast me staat Jan Smeets, mr Pinkpop. Hij organiseert dit festival al 41 jaar. Het is een belangrijk man hier in Limburg. Op zijn neus staat een klein brilletje en hij draagt roze Pinkpoplaarzen. Hij wordt oud en het is alsof de man ieder jaar iets kleiner wordt.
Verderop, tussen de versterkers, flightcases en microfoonstatieven zie ik opeens een man zitten, vermoedelijk een roadie of stagemanager, met een boek. Hij leest een boek! Geen productieboek ofzo, maar een roman. Zo te zien is hij er net in begonnen. Om hem heen staat de wereld op zijn kop.
Het is ook Jan Smeets opgevallen en hij ziet dat ik naar de man sta te kijken. We verbazen ons allebei. Natuurlijk mag die man doen waar hij zin in heeft, maar een beetje gek is het wel. Knap is het ook als je hier in staat bent om je zo af te sluiten.
Smeets vertelt me dat hij er op vakantie ook nooit met zijn pet bij kan wanneer mensen, op de meest unieke plekken, aan het strand gaan zitten met een boek dat je thuis ook kan lezen.
Het laatste nummer. De drummer van DeWolff slaat zijn stokken stuk, de gitarist gooit een gitaar in het publiek en de lichtman knippert met alle lampen die hij heeft. Het publiek gilt zo hard dat ik Smeets niet meer kan verstaan. Ik moet klaar gaan staan voor het interview. Pas als de drummer zijn laatste slag heeft geslagen en de band diep heeft gebogen legt de boekenwurm zijn roman aan de kant. Hij staat op een gaat de Converse Stage ombouwen voor een volgende artiest. Mijn camera loopt.
Wij wachten tot dit optreden afgelopen is. Dan zullen we met Giel Beelen een zogenaamd ‘sportinterview’ opnemen. De eerste reactie van de bandleden, direct als ze van het podium af stappen. ‘Wat ging er door je heen?’
Voor het zover is gluren we door het zijdoek naar het podium en schuin voor ons zien een uitzinnig publiek. Drie jongens. Een gitaar, een drumstel en een hammondorgel. Het aardige is dat dit bandje uit een plaats komt waar meer goeds vandaan komt; Geleen!
Dit is mooi om te zien. Ons plekje is de ereloge van het festival. Duizenden voor ons dromen van een backstagepas. Naast me staat Jan Smeets, mr Pinkpop. Hij organiseert dit festival al 41 jaar. Het is een belangrijk man hier in Limburg. Op zijn neus staat een klein brilletje en hij draagt roze Pinkpoplaarzen. Hij wordt oud en het is alsof de man ieder jaar iets kleiner wordt.
Verderop, tussen de versterkers, flightcases en microfoonstatieven zie ik opeens een man zitten, vermoedelijk een roadie of stagemanager, met een boek. Hij leest een boek! Geen productieboek ofzo, maar een roman. Zo te zien is hij er net in begonnen. Om hem heen staat de wereld op zijn kop.
Het is ook Jan Smeets opgevallen en hij ziet dat ik naar de man sta te kijken. We verbazen ons allebei. Natuurlijk mag die man doen waar hij zin in heeft, maar een beetje gek is het wel. Knap is het ook als je hier in staat bent om je zo af te sluiten.
Smeets vertelt me dat hij er op vakantie ook nooit met zijn pet bij kan wanneer mensen, op de meest unieke plekken, aan het strand gaan zitten met een boek dat je thuis ook kan lezen.
Het laatste nummer. De drummer van DeWolff slaat zijn stokken stuk, de gitarist gooit een gitaar in het publiek en de lichtman knippert met alle lampen die hij heeft. Het publiek gilt zo hard dat ik Smeets niet meer kan verstaan. Ik moet klaar gaan staan voor het interview. Pas als de drummer zijn laatste slag heeft geslagen en de band diep heeft gebogen legt de boekenwurm zijn roman aan de kant. Hij staat op een gaat de Converse Stage ombouwen voor een volgende artiest. Mijn camera loopt.
Ik ben degene die daar zit en even voor alle duidelijkheid, de wereld stond niet op zijn kop. Er speelde een bandje waar ik technisch voor verantwoordelijk was, en als het bandje speelde en hoorbaar was, had ik blijkbaar mijn werk goed gedaan.
BeantwoordenVerwijderenIk wil best " zoals bij veel tv produkties gebruikelijk is " als een kip zonder kop rondrennen als je dat een goed gevoel geeft maar ik geef de voorkeur aan ontspannen de boel in de gaten houden en ingrijpen als de situatie daar om vraagt!!
Vriendelijke groeten Lex
Afgelopen zaterdag had ik vrijwel dezelfde foto nog een keer kunnen maken. Waaruit je 2 conclusies zou kunnen trekken: 1/ Lex heeft de boel doorgaans prima onder controle, en 2/ hij rijdt rond met een kofferbak vol boeken :-)
BeantwoordenVerwijderen