slash

Landgraaf. Ik was ooit met Rob bij een concert van Guns ’n Roses in Nijmegen geweest. Het optreden vonden wij toen niet zo geweldig, maar dat mocht de pret niet drukken. De meeste nummers brulden we luidkeels mee. Axl namen we voor lief; Slash was super cool en de beste gitarist van dat moment. Dat iemand als Eric Clapton het nummer Knockin’ on Heavens Door had gecovered zei eigenlijk wel genoeg. Op de prachtige dame in de clip van November Rain waren al mijn vriendjes en ik verliefd.
Het is alweer lang geleden. Toch luister ik nog regelmatig met plezier en veel decibellen naar Guns ’n Roses. Meestal in de auto en dan zijn het vooral de grote hits met beroemde gitaarrifs die ik draai.
Slash was wat mij betreft dan ook met stip de bekendste en belangrijkste artiest op Pinkpop 2010 en in ons draaischema stond zelfs een interview met hem. Een hoogtepunt van het weekend natuurlijk, want de man met de hoge hoed, zwarte krullen en zo kenmerkende spiegelende zonnebril blijft een van de meest toonaangevende gitaristen van deze tijd.
Rond half vijf hadden Wim en ik even tijd om op Noord te kijken naar een stukje van het optreden van Slash. Zo zagen we hem in de stromende regen het nummer Sweet Child of Mine spelen. Jeugdsentiment!
Eerder op de middag hadden we dat interview met Slash opgenomen. Eric Corton mocht een paar vragen stellen in een uitzichtloze portocabin die dienst deed als kleedkamer. Tijd om ons te installeren kregen we niet, de regisseur mocht van de strenge manager niet mee naar binnen. ‘They can handle it without you!’
De gitarist nam plaats op een rieten tuinstoel, Eric ging tegenover hem zitten en ik koos er in de gauwigheid voor om ook te gaan zitten. Het statief stond nog buiten in de regen. In eerste instantie maakte ik me druk over de kleurinstellingen van de camera, want het tl-licht in de container was behoorlijk deprimerend. Voor ik nog iets kon doen aan de egaal witte achtergrond (daarop staat in cameramannenland de doodstraf) was de eerste vraag gesteld. Het zag er kansloos uit, maar het feit dat we Slash hadden was voldoende. Bovendien was de inhoud direct goed. Eric stelde de juiste vragen en Slash leek goed gemutst.
Tijdens de derde vraag besloot ik toch iets te schuiven met mijn stoel. Al zittend probeerde ik dichter bij Eric te komen, zodat ik de geïnterviewde beter in het gezicht kon kijken. In feite was er niet meer te zien dan een pluk zwart haar (extensions volgens de geluidsman), die zonnebril en mijn witte achtergrond. Door te schuiven probeerde ik mijn compositie nog enigszins te verbeteren.
De stoel schoof niet alleen opzij, maar ook een beetje naar achteren. Aangezien ik op het puntje zat kantelde hij een klein beetje naar voren. Ik zat op twee poten en probeerde zo een bruikbare beweging te maken die moest lijken op een soort camerarijder. En toen gebeurde dat waarvan je hoopt dat het nooit gebeurt. Midden in het interview klapte de stoel onder mijn bibs vandaan. Met een roffel donderde hij op de grond. Ik probeerde het shot nog recht te houden, maar dat was kansloos.
Slash keek op, Eric verschrikt achter zich en Wim proestte het direct uit. Iedereen moest nu lachen. Het was een stom moment. DWDD waardig. Ik kon wel door de grond zakken. Met het schaamrood op de kaken nam ik weer plaats. Het interview werd voortgezet in een opperbeste stemming, maar na afloop vragen of we nog even met Slash op de foto mochten, dat durfde ik niet meer...