boerderij

Utrecht. Ergens langs een snelweg staat de oude boerderij en telkens als ik er langs rijd moet ik denken aan de dag dat ik daar binnen was. Er woonde in die dagen een meisje met haar vader en een of twee jongere broertjes. Op een tafeltje, naast een lullig vaasje met daarin een verlepte bloem, stonden allemaal foto’s van de moeder, die kennelijk jaren voor onze komst al was overleden.
In de keuken rook het niet bepaald fris. Even dacht ik dat moeders al die tijd was gebleven. Op de vloer voor de koelkast lag een flinke vetvlek die er al een tijdje moest liggen. De stoelen waren kapot en vies geel schuim keek je door de gaten in de plastik bekleding aan. Ook brood en andere etensresten zaten in de stoel. Op tafel zag je overal kringen.
Ik voelde geen enkele behoefte om een aangeboden beker koffie aan te nemen en bedankte vriendelijk. Ook hoefde ik niet zo nodig plaats te nemen; wat mij betreft begonnen we zo gauw mogelijk met de opnamen. Hoe eerder ik weer weg mocht, hoe liever het me was.
Het meisje rookte onophoudelijk. Ze zag er niet gezond uit. Ik schat dat ze een jaartje of achttien was. Op een of andere manier was ze opgegeven voor een televisieprogramma en nu kwamen wij op visite om een leuk, spontaan filmpje over haar te maken.
Een oude bouvier bedelde bij de collega’s die wel uit beleefdheid een kop koffie en een plakje cake hadden genomen. De broertjes hielden het snel voor gezien toen bleek dat de bekende televisiepresentator niet langs zou komen. En de vader van het meisje liet zich niet zien. Naar hem was ik nog het meest benieuwd.
Alles wees er op dat de moeder hier in huis gemist werd. En kennelijk vond vader het niet nodig om hulp in te schakelen. De kinderen wisten kennelijk niet beter, al durfde ik niet goed te vragen naar de situatie. Niemand deed dat, terwijl wij televisiemensen meestal behoorlijk nieuwsgierig zijn en ook altijd wel op een originele wijze alles achterhalen wat we willen weten. Alleen niet in de boerderij die langs de snelweg staat.
Het is ook alweer een paar jaar geleden. Als ik er langs kom vraag ik me af of het gezin er nog woont. Ik vermoed van wel, want ook de buitenkant heeft nog steeds een flinke opknapbeurt nodig. Rondom de woning en stallen staan oude trekkers, landbouwmachines en auto’s. Ik zie er nooit mensen lopen. Wel koeien.
Ik ben er niet lang geweest, maar de herinnering aan deze boerderij is sterk. Zo sterk dat ik het niet kan laten om even te kijken als ik er langs kom. Altijd denk ik aan het meisje zonder moeder, aan haar broertjes en de vader die we niet te zien kregen. Altijd als ik voorbij rij denk ik dat ik de lucht van die keuken weer kan opsnuiven. En altijd vraag ik me af wat het echte verhaal van deze mensen is.
Het gaat me natuurlijk niks aan. Ik kan ook niks voor ze doen. Woonden ze maar niet zo pal langs de snelweg, dan zou het me minder (vaak) bezig houden.