wrap

Amsterdam. Wanneer met veel liefde, passie en inzet is gewerkt aan een programma en alles (voorlopig) weer voorbij is, dan wil het gebruik in Omroepland dat met alle betrokkenen een feestje wordt gevierd. Bij voorkeur in een hippe tent. De producent die zo'n wrap-party niet organiseert is een krent. En dat rijmt.
Het leuke van zo'n ontspannen bijeenkomst in een andere setting is dat je vaak een heel nieuwe kant ziet van de mensen waarmee je eerder intensief hebt gewerkt. De jongentjes hebben hun NorthFace jassen uitgetrokken en de meisjes dragen opeens veel minder praktisch schoeisel. Ook gooit eindelijk de hele productieafdeling het haar los. Er is eens tijd om het over iets anders te hebben dan camerastandpunten, licht, scripts, productie, presentatie of catering.
Wie vrijgezel is heb je wel ontdekt gedurende de productie, want dat waren de meest flexibele krachten. Ouders van jonge kinderen hadden voortdurend agendaconflicten. Maar nu hoor je ook hoe oud die kinderen zijn, hoe ze heten of bijvoorbeeld waarom een relatie stuk gelopen is. Daarnaast kan je met elkaar rustig terugkijken op alle hoogte en dieptepunten van de afgelopen periode en dat is soms buitengewoon leerzaam of grappig. Je hoort opeens de andere kanten van een verhaal.
Zo was er afgelopen vrijdag de ‘wrap’ van een programma waar ik niet mocht ontbreken. We werden verwacht op een geheime locatie in Amsterdam. Nooit geweten dat daar zo’n hippe tent zit. Niet te vinden, maar als je er bent is het erg leuk. Zeker in gezelschap van uitgerekend deze mensen. Stuk voor stuk bijzondere professionals, al moet ik erbij zeggen dat ik (voorzitter van de fanclub) niet geheel objectief ben.
Wel jammer dat de collega’s van DutchView ENG het massaal lieten afweten. Waarschijnlijk hebben de meeste camera- en geluidsmensen goede redenen (in Zuid Afrika bij het WK) of ‘slappe excuses’ (ziek). Wel jammer dat zij nu geen gratis smartphone en een jaar lang gratis bellen hebben gekregen.
Ik had het iets drukker verwacht, maar dat mocht de pret niet drukken. Uiteindelijk heb ik nog niet met iedereen gesproken waarmee ik graag even had willen bijkletsen. Wel heb ik een uitdrukking opgevangen die ik jullie niet wil onthouden; de term ‘wegwerpcameramensen’. Prachtig! Daarmee doelde degene die het verzonnen heeft op programma’s die cameramensen aan de lopende band verslijten en nooit een hechte club van trouwe filmers kan opbouwen, omdat ze massaal weglopen of juist zo slecht zijn dat ze weggestuurd moeten worden. Het had ook met ‘goedkoop’ te maken. Uiteraard.
Want op zo’n feestje hoor je tussen de goede grappen en prachtige anekdotes telkens weer dat elke discipline in Omroepland tegenwoordig serieus last heeft van te krappe budgetten. Omroepbaasjes spelen producenten tegen elkaar uit en stellen steeds minder geld voor programma’s beschikbaar, waardoor die producenten weer moeten gaan knijpen bij facilitaire bedrijven, die op hun beurt de freelancers onder druk zetten. Het was te gezellig om massaal te klagen, maar ik heb wel een paar schokkende verhalen gehoord, waar ik (in bedekte termen) gegarandeerd nog eens op terug zal komen.
Maar het kan zomaar zijn dat mijn vierde roman als titel ‘de wegwerpcameraman’ mee zal krijgen. Heerlijk.
De wrap party liep gierend uit de klauwen. Het werd hartstikke laat en diep in de nacht gebeurden vast dingen die het al opkomende daglicht niet konden verdragen, maar ik was daar al lang niet meer bij. Ik behoor tegenwoordig namelijk tot de groep ‘ouders van jonge kinderen’, had zaterdagmorgen ochtenddienst en was dus om half een op weg naar huis. Moe, licht aangeschoten van vier biertjes, enigszins voldaan en knap jaloers op het groepje dat Amsterdam nog onveilig ging maken.