waarom?

Utrecht. Art zit in de waaromfase. Al een aantal weken en het houdt niet op. Het is om gek van te worden.
Waarom?
Nou, omdat hij de waarom-vraag te pas en te onpas stelt.
Waarom?
Ik denk omdat hij alles wil weten. Het is een leergierig ventje.
Waarom?
Omdat hij qua nieuwsgierigheid natuurlijk een beetje op zijn vader lijkt.
Waarom?
Ehm... dat is iets met DNA of chromozomen. Erfelijkheid. Weet ik veel?!
Daarom!
En daar ga je. Het is heel irritant en frustrerend bovendien. Elk antwoord dat ik geef leidt onherroepelijk tot een nieuwe vraag. Het maakt niet uit of ik lange ingewikkelde zinnen gebruik of kort en krachtig ben. Het lijkt wel treiteren, al denk ik niet dat mijn zoon nu al zoiets doet. Hij is drie.
Dus doe ik mijn uiterste best om alles zo goed mogelijk uit te leggen. Voor zover ik zelf überhaupt weet waarom.
Waarom is een graafmachine geel? Waarom is het geen lekker weer?
Geen idee.
Als het bad bijna leeg is gaat het water bij het putje draaien, maar waarom? Waarom heeft papa bijna geen haar op zijn hoofd, maar wel in de neus? Waarom is dat muurtje recht?
Weet ik veel!
Waarom is schommelen leuk?
Ik kan het je niet vertellen...
Waarom zijn boontjes gezond? Probeer dat maar eens beknopt, helder en zonder lulkoek uit te leggen aan een kind. Want wat zijn vitamientjes papa?
Waarom vind papa koffie lekker?
Zelfs als ik eerlijk beken dat ik iets niet weet, vraagt meneer waarom? Het aller ergste is dat ik steeds weer tot de conclusie kom hoe weinig ik weet. Ik moet wel twintig keer op een dag een antwoord schuldig blijven en eerlijk toegeven dat ik geen idee heb. Wat moet die jongen nou toch van zijn vader denken?
Tot voor kort vond ik mezelf nog redelijk slim, maar inmiddels weet ik beter.
Waarom is papa een beetje moe?
Daarom!
Omdat dat zo is.
En omdat ik het zeg.