en route

Amsterdam – Marseille, KL 403. Vanmorgen vroeg hing op de voordeur een groen papier met daarop de handafdrukken van mijn zoete kinderen, Art en Imme. Vingerverf. Hun moeder had er een lieve tekst bij geschreven die ervoor zorgde dat ik al om half zes de tranen in mijn ogen had. Met deze liefdesverklaring in de tas piepte ik zo stil mogelijk het huis uit. Afscheid nemen is niet mijn sterkste kant.
Voor het eerst in jaren ga ik weer eens langer dan een paar nachten op reis. Vroeger, voor het kindertijdperk, was ik regelmatig voor werk in het buitenland en soms weken achter elkaar. Tegenwoordig is twaalf dagen heel erg lang. Zeker nu thuis ook nog eens de waterpokken heersen. Met gemengde gevoelens trok ik de deur zachtjes achter me dicht.

Op weg naar Frankrijk. De tweede helft van de Tour de France mag ik mee in de NOS ploeg van Mart Smeets. Het wordt mijn derde Tour (want hoe zeg je twee-en-een-halfde?). In 2004 en 2006 was ik er ook bij. Het eerste jaar maakte ik deel uit van het team dat het late avondprogramma verzorgd, de tweede keer was ik er puur voor het Sportjournaal met verslaggever Han Kock. Nu ga ik terug naar de Avondetappe.
Voor dat programma met Mart Smeets, elke avond bij een ander kasteel, zijn drie cameramensen in Frankrijk. Vanaf vandaag ben ik er daar eentje van. Twee maken overdag filmpjes, de derde cameraman zorgt er met twee briljante belichters en een regisseur voor dat de setting voor de live-uitzending op orde komt. ’s Avonds staan we met drie camera’s rond de tafel van Mart. Omdat het best lange en zware dagen zijn rouleren we. Dus het kan gebeuren dat je op een prachtige wielerdag niet meer ziet dan je hotel, de snelweg en een afgelegen kasteeltuin, maar de kans is groter dat je ook nog even bovenop het nieuws zit.
Ik heb veel grote evenementen meegemaakt, maar de Tour de France is wat mij betreft absoluut het hoogst haalbare. Daar kan geen Wesley Sneijder-moment tegenop. Dat komt vooral omdat ik ben opgegroeid met de wielersport of fietserennen, zoals wij dat in Limburg noemden.
Als jongentje ging ik al met mijn vader naar de Amstel Gold Race kijken en later kocht ik van mijn spaarcentjes een echte racefiets. In de zomermaanden beklom ik ’s middags de Adsteeg, de Slingerberg of de Keutenberg en daarna ging ik zitten voor het verslag van de etappe van die dag. Het was behoorlijk frustrerend als ik dan moest wachten op verbinding met Frankrijk, want dan had ik ook nog even de Sweikhuizerberg kunnen beklimmen.
Zelfs als de koers saai was wist ik me te vermaken met spectaculaire helikopterbeelden en kon ik uren gefascineerd kijken naar de verrichtingen van Tete de la Course, achterop de motor. Die Tete was wat mij betreft de allerbeste cameraman op aarde. Een held.
En dat is nog steeds zo.
Het vorig jaar was ik vrij tijdens de Tour. We waren in blijde verwachting van Imme, die zich op zaterdag 11 juli tijdens de etappe van Andorra naar St. Girons aandiende. Verder heb ik die Ronde van Frankrijk voor het eerst in jaren goed kunnen volgen. Vanaf de bank. Ook het avondprogramma en het vergelijkbare programma van de VRT heb ik bijna elke avond gezien. In tegenstelling tot de afgelopen dagen.
Tegenwoordig is het thuis gekkenhuis en moet ik bekennen dat ik niet alle avonden heb kunnen kijken naar het programma vanuit Frankrijk. Deels omdat het de eerste week erg laat werd uitgezonden en ik tijdens de herhalingen andere dingen te doen had. Dus hoop ik maar dat de wissel van cameramensen enigszins soepeltjes verloopt en dat de kijker er niks van zal merken...

Het papier met daarop de verfhandjes die me uitzwaaiden en bijbehorende tekst van mijn lieve Lief heb ik uiteraard meegenomen. Dat plak ik straks in de deksel van mijn koffer, naast eerdere heimweeopwekkende liefdesverklaringen. Ik zal er elke avond en ochtend even naar kijken, wanneer de koffer open floept of met brute kracht weer gesloten dient te worden.