foto (II)

Utrecht. Nóg een foto in de mailbox. Deze is gemaakt door Ritchie Schoenmakers, op 21 maart in Venlo. Bart Cuijpers stuurde het kiekje door. Waarschijnlijk, omdat ik -met mijn kale kop- nogal prominent in beeld ben. Het speciale aan deze foto is dat hij gemaakt is op een uniek moment in mijn carrière. Een historisch dieptepunt op een druilerige zondagmiddag. 
Ik was in Venlo voor de Venloop. Deze halve marathon werd door L1 rechtstreeks uitgezonden en ik stond op de Markt bij de finish, om het shot voor de eeuwigheid te maken. De winnaar die met twee handen in de lucht onder de opgeblazen ING finishboog door moest komen, het lint van ING zou raken en dan wellicht van vermoeidheid ter aarde ging storten.
Het finishshot wordt altijd verschillende keren in slow motion getoond en gaat daarna de archieven in, om telkens weer tevoorschijn getoverd te worden als het er een aanleiding voor is. Het is met name voor de sponsor een uiterst belangrijk shot. Hier wordt de merknaam ING heel duidelijk in verband gebracht met het fenomeen ‘winnen’ en dat ziet de bank graag. Daarvoor betalen ze grof geld aan de organisatie van het evenement, die daarvan (onder andere) de beveiligers inhuurt, die er op hun beurt voor zorgen dat alles soepeltjes venloopt.
Het lijkt allemaal o zo simpel.
Maar juist op deze middag, precies op het moment waarop Ritchie Schoenmakers vanaf een steigertje zijn camera op mijn kale kop richtte, bleek dat daar in Venlo niet iedereen deze gedachtegang wilde volgen. Twee heren van de afdeling ‘orde en veiligheid’ vonden, vlak voor het moment suprème, dat zij zich even waar moesten maken. Ze wilden er met harde hand voor zorgen dat alle lenzen keurig werden opgeborgen achter een hek en maakten geen enkel onderscheid. De cameraman die het belangrijke shot voor de eeuwigheid moest maken werd op eenzelfde wijze behandeld als een student van de Hogeschool voor VHS en drie fanatieke webloggers. Dat de hoofdsponsor thuis op de bank zat te kijken en wellicht wel onderscheid maakte tussen zolderkamerartiest.nl en de live-uitzending op televisie, dat hadden zij niet bedacht.
Ik hoefde die middag maar één ding te doen. Dat ene shot maken en daarna meelopen met de winnaar om alle emotie haarscherp te registreren. Daarvoor was ik die ochtend om half zes opgestaan en om zes uur vanuit Utrecht naar Limburg gereden. Het was de omroep kennelijk wat waard om daar iemand te hebben staan die er voor zou zorgen dat de winnaar en hoofdsponsor, direct na de finish, opgelucht adem konden halen. Ik voelde me daarvoor in ieder geval behoorlijk verantwoordelijk en liet me niet op het allerlaatste moment achter een hek duwen. Tussen alle andere lenzen was ik volstrekt kansloos, omdat de beste plekken hier al vergeven waren en ik zou nooit meer mee kunnen lopen met de winnaar.
Voor zover ik wist waren hierover duidelijke afspraken gemaakt met de organisatie. Bovendien is dat bijna altijd en overal zo. Daar dachten de heren beveiligers even anders over. Zij hadden niets te maken met de cameraman die beweerde dat hij een paar maanden eerder nog de marathon van Berlijn had gefilmd. Om maar iets te noemen. Dit was Venlo! Van uitzonderingen hielden die twee niet. Opdracht was opdracht.
Maar ja, ik had ook een opdracht...
De tijd begon te dringen en via de intercom hoorde ik dat de winnaar er aan kwam. In de regie begon men zich zorgen te maken. Mensen van de organisatie waren in geen velden of wegen te bekennen. Assistent Erik, op de foto met capuchon, begreep wat hem te doen stond en probeerde de heren een halt toe te roepen. Het werd dus ordinair duwen en trekken.
Ooit heeft Martijn Lindenberg, tijdens de Olympische Spelen van Barcelona, een shot geschakeld van een dwaze politieagent die een cameramotor tegen hield en dit beeld zo lang in de internationale uitzending laten staan tot er iemand van hogerhand ingreep. Zoiets had wat mij betreft deze middag ook mogen gebeuren.
Op de foto zie je, rechts boven in de hoek, mijn collega Joost op de motor al voorbij rijden. Hij kijkt nogal verbaasd in mijn richting. Zij hadden namelijk besloten om door te rijden, zodat de cameramotor niet in het beeld van de vaste camera’s zou rijden. En hier realiseerde hij zich waarschijnlijk dat de kans nu groot was dat er helemaal geen finishbeeld zou komen.
Maar ik had me net losgewrikt (of er tussendoor gebeukt) en legde de camera, zoals je kan zien, weer op mijn schouder. Dankzij Erik kon ik mijn werk weer doen en precies op het allerlaatste moment het shot maken waarvoor ik naar Venlo gekomen was. Het was een kort shot, maar net lang genoeg. Kokend van woede liep ik met de winnaar mee. Die had geen idee en dacht dat hij een heftige inspanning achter de rug had...
Mooie foto!

De organisatie heeft later haar excuses aangeboden en beterschap beloofd. Die twee mannen heb ik na afloop een beetje ontlopen. Daar had ik even geen zin meer in.