foto

Utrecht. Mag ik nog een keer terug komen op de afgelopen Tour de France? Ja, dat mag ik!
De vorige week ontving ik namelijk een foto van Paul Raats, waarop Mart Smeets en ik gebroederlijk naast elkaar staan. Een vriendelijke redactrice van de Studio Sport redactie stuurde hem door. Hij is gemaakt op woensdag 21 juli j.l. tijdens de laatste rustdag, in Pau. Het was een regenachtige dag, de Tour naderde haar eind.
Ik was met Mart aan het werk bij het hotel waar de Raboploeg was ondergebracht. Het begin van een persbijeenkomst liet op zich wachten, omdat de belangrijkste renners nog op de fiets zaten. Mart wilde dat graag visualiseren met shots van rondhangende collega’s. Terwijl wij heel serieus stonden te bedenken wat geschikte shots zouden zijn voor ons ‘Dröge-achtige’ filmpje, heeft fotograaf Raats waarschijnlijk ongeveer hetzelfde gedacht en ons gevangen in dit beeld.
Voor mij is het een bijzondere foto. Jammer van die auto op de achtergrond, maar verder vind ik het een mooi plaatje. Een actiefoto zonder al te veel actie. Ook over mijn eigen bijdrage in dit beeld ben ik niet ontevreden en dat komt niet zo vaak voor. Meestal vind ik dat ik stom of dik op een foto sta, maar hier is de buik keurig verborgen achter de onscherpe voorgrond. Ook sta ik niet dom te lachen, noch ben ik aan het poseren. Ik wist niet eens dat deze foto werd genomen.
Maar waar het natuurlijk vooral om draait is dat ik naast een van de iconen van onze vaderlandse televisie sta. Aan de hand van dit plaatje kan ik later opscheppen en tegen mijn kleinkinderen zeggen dat ik nog met Mart Smeets gewerkt heb. Ik kan er nu ook al mee pronken op familiefeestjes en partijtjes. Dus heb ik netjes aan de fotograaf gevraagd of ik zijn werk op mijn weblog mocht plaatsen om voor eens en voor altijd te bewijzen dat ik Mart Smeets ken en hij mij. 
Want hier staan wij overduidelijk samen te keuvelen. Toch?
Kijk je kan van alles over Smeets zeggen, maar het is en blijft een grootheid. Ik ben bijvoorbeeld (ook op de foto) een stuk kleiner. Hij was al op televisie toen ik nog geboren moest worden en heeft een staat van dienst die bijna niet te evenaren is. Dat maakt hem tot een bijzondere persoonlijkheid. Elke Nederlander heeft een mening over deze man en iedereen herkent hem direct.
Het moet heel vreemd zijn om Mart Smeets te zijn. Dat achter je rug om altijd gefluisterd wordt en natuurlijk net hard genoeg dat je wel kan horen wat mensen over je zeggen. Of ze willen eerst met hem op de foto (hij is een arrogante klootzak als dat even niet kan) en zeggen na zo’n fotomomentje heel onaardige dingen. De man kan ook maar beter niet zijn eigen naam Googlen. Zijn Hyves, Facebook en Twitteraccounts zijn overigens al lang ingenomen door grapjassen die niet begrijpen dat ook Bekende Nederlanders gevoel hebben.
Natuurlijk hoor ik ook steeds vaker mensen over zijn presentatiekunsten mopperen of zeggen dat het tijdperk ‘Smeets’ lang genoeg geduurd heeft en soms heb ik daar nog begrip voor ook, maar het is een genot om met deze ervaren rot te mogen werken. Ik denk dat er geen cameraman is die het niet leuk vind om met Mart op pad te gaan. Eerder heb ik al geroepen dat Mart minder zou moeten presenteren en nog vaker filmpjes, reportages of documentaires zou moeten maken.
Ik roep het nog maar een keer, in de hoop dat de hoge heren van de Publieke Omroep dit horen: Stuur Mart de wereld rond. Geef hem een producer, een cameraman, geluidsman, editor, vrijheid en zendtijd. Laat deze man het gat opvullen dat Boudewijn Büch heeft achtergelaten, maar dan op zijn manier!