Utrecht. Na een welverdiende vakantie van bijna vier weken begint het gewone leven weer. De batterij is opgeladen voor het tweede deel van 2010. Vanaf nu is het gedaan met de rust. Vers brood op de plank is gewenst!
Ik heb eigenlijk nooit last van een ‘einde-vakantie-blues’, omdat mijn werk zo leuk is, maar nu moet ik eerlijk bekennen dat het even omschakelen is. Want wat is het een verademing om even een paar weken geen haast te hebben. Alle ballen op de kinderen. Hun ritme bepaalde ons schema en dat is toch even anders dan het voortdurend in elkaar vlechten van belangen, plannen, wensen en eisen.
Wat dat betreft was het afgelopen jaar in huize Hettinga behoorlijk slopend. Het eerste jaar met twee kindjes voelde als de welbekende circusact met het hoog houden van draaiende bordjes op zwiepende stelen. Een onregelmatige baan, een eigenwijze dochter die de fles pertinent weigerde, een zoon die om aandacht schreeuwde, een huis(houden), de weblogverslaving en en en. Alles tegelijk, zoals de dertigers van tegenwoordig betaamd. Mijn lieve lief holde net zo hard (dag en nacht) langs de bordjes en gaf hier en daar een zwiep die ik even niet verwacht had of waar ik dan met mijn stomme kop geen rekening mee had gehouden. Het is eigenlijk een wonder dat de bordjes nog allemaal heel zijn. Er is er hier of daar wel eentje gevallen, maar die hebben we keurig kunnen opvangen. Ik geloof dat wij nu pas echt een goed stel zijn. Vriend en vriendin, man en vrouw, papa en mama, clown en acrobaat.
Die vakantie kwam precies op tijd en wat hebben we genoten van de simpelste zaken. Gewoon lekker eten, tijd voor elkaar en een goed gesprek. Urenlang kijken naar de kinderen die met een schepje in het zand prutsen. Dingen samen doen en niet in ploegendiensten. Soms is het leven kinderlijk eenvoudig. Een torretje of paddestoel bestuderen. Met een stok in het water klooien. Bellenblazen, spelen met een ballon tot hij knapt, prutsen met de blokkendoos, rozijntjes eten en stom dansen in de kamer.
Singin’ A Ya Yippie Yippie Yee.
Afijn, het kan niet anders. Papa moet weer aan de slag; nieuwe centjes gaan verdienen. Godzijdank heb ik een leuke, afwisselende baan. Over een paar dagen weet ik al niet beter en een ding is zeker: Op het moment waarop ik weer een camera in mijn handen heb ben ik ook gelukkig.
Ik heb eigenlijk nooit last van een ‘einde-vakantie-blues’, omdat mijn werk zo leuk is, maar nu moet ik eerlijk bekennen dat het even omschakelen is. Want wat is het een verademing om even een paar weken geen haast te hebben. Alle ballen op de kinderen. Hun ritme bepaalde ons schema en dat is toch even anders dan het voortdurend in elkaar vlechten van belangen, plannen, wensen en eisen.
Wat dat betreft was het afgelopen jaar in huize Hettinga behoorlijk slopend. Het eerste jaar met twee kindjes voelde als de welbekende circusact met het hoog houden van draaiende bordjes op zwiepende stelen. Een onregelmatige baan, een eigenwijze dochter die de fles pertinent weigerde, een zoon die om aandacht schreeuwde, een huis(houden), de weblogverslaving en en en. Alles tegelijk, zoals de dertigers van tegenwoordig betaamd. Mijn lieve lief holde net zo hard (dag en nacht) langs de bordjes en gaf hier en daar een zwiep die ik even niet verwacht had of waar ik dan met mijn stomme kop geen rekening mee had gehouden. Het is eigenlijk een wonder dat de bordjes nog allemaal heel zijn. Er is er hier of daar wel eentje gevallen, maar die hebben we keurig kunnen opvangen. Ik geloof dat wij nu pas echt een goed stel zijn. Vriend en vriendin, man en vrouw, papa en mama, clown en acrobaat.
Die vakantie kwam precies op tijd en wat hebben we genoten van de simpelste zaken. Gewoon lekker eten, tijd voor elkaar en een goed gesprek. Urenlang kijken naar de kinderen die met een schepje in het zand prutsen. Dingen samen doen en niet in ploegendiensten. Soms is het leven kinderlijk eenvoudig. Een torretje of paddestoel bestuderen. Met een stok in het water klooien. Bellenblazen, spelen met een ballon tot hij knapt, prutsen met de blokkendoos, rozijntjes eten en stom dansen in de kamer.
Singin’ A Ya Yippie Yippie Yee.
Afijn, het kan niet anders. Papa moet weer aan de slag; nieuwe centjes gaan verdienen. Godzijdank heb ik een leuke, afwisselende baan. Over een paar dagen weet ik al niet beter en een ding is zeker: Op het moment waarop ik weer een camera in mijn handen heb ben ik ook gelukkig.
Hallo,
BeantwoordenVerwijderenJe bent al vanaf je 1000e bijdrage in januari 2008 in het bezit van een overnachtingstegoedcadeauboncertificaat.
( hadden we mogen lezen )
Na 2,5 jaar wordt het dus eens hoog tijd.
Dus provizie ( met een z? ) met het twitteren??
Alez dan gooien we der ook nog een Limburgs pilske taegenaan.
En als bonus een raketje!!
Laat je ons de datum wel ook even van te voren weten. Zorgen we dat we er zelf ook zijn.
Groeten uit Heijenrath