twitter II

Utrecht. Eindelijk begin ik het te begrijpen. Nu een handige Twitter applicatie voor Blackberry een paar weken op mijn mobieltje draait krijg zelfs ik de smaak te pakken. Mijn oorspronkelijke cynisme ten spijt en met alle verslavende gevolgen van dien.

Tijdens de Tour de France kon ik er echt niet omheen. Iedereen zat daar te Twitteren en om een beetje te kunnen volgen waar de mensen in mijn omgeving mee bezig waren moest ik wel. Dus begon ik met de ubertwitteraars Lance Armstrong en Frits Wester. Die laatste kon ik zo volgen, terwijl hij naast me stond. Erg handig. Het voelde als een soort gedachtelezen.

Inmiddels heb ik een lijst van ongeveer 30 personen die ik volg (voor niet (Twitteraars: waarvan ik de berichten lees) en ondanks het feit dat ik zelf amper berichten verstuurd heb zijn er toch al 19... ehm 20 mensen die menen dat ik interessant genoeg ben om te volgen. (Die lezen mijn berichtjes ofwel zogenaamde Tweets).

Het houdt me bezig. Of noem het verslavend. Om de zoveel minuten kijk ik hoopvol naar het schermpje van mijn mobieltje, in de hoop dat een van mijn helden iets nieuws te melden heeft. Meestal valt het tegen. Je hebt er namelijk geen fuck aan om te weten dat Pietje een glas appelsap drinkt of dat Klaasje gaat badmintonnen. Ik wil weten waarom Jantje huilt en even later weer lacht. Ik wil nieuws of goede grappen lezen. Niet dat Ivo asperges eet, maar hoe ze klaar gemaakt zijn. Wat dat betreft vrees ik dat ik mijn lijst met te volgen personen nog een beetje moet bijstellen. Kritisch ga ik iedereen verwijderen die niks te melden heeft en toch iets Twittert.

Alleen hoop ik dat ik zelf een modus vind om mijn eigen Tweets enigszins zinvol te laten zijn. Of dat lukt kunnen jullie vanaf nu ook op deze blog volgen. Ik hoor het graag. 

Toch blijf ik geloven dat Twitter tijdelijk is. Een hype, net als Facebook en Hyves. Nu is het even leuk, maar het kost ons veel tijd en het leidt tot een samenleving met mensen die meer naar schermpjes kijken dan om zich heen. Dat heeft ook iets troosteloos.

Zo hoorde ik dat er al een facilitair bedrijf in Omroepland is dat haar medewerkers heeft opgeroepen om niet direct op elk vrij moment naar de mobieltjes te grijpen, maar ook af en toe met elkaar en met de klant te praten. Daar zit wat in. Al moet ik eerlijk bekennen dat er inmiddels klanten zijn die het vrij vervelend vinden als je een goed gesprek met ze aan wil knopen, want dan kunnen ze niet rustig hun Tweets lezen...