orgasme (II)

Nunspeet. Het was een zwoele avond in Kuala Lumpur. Na een dag hard werken, in de zinderende hitte op het circuit, zat een groepje Nederlandse televisiemakers, een journalist en een fotograaf op het terras achter hun hotel. Een prettige bijkomstigheid van het Equatorial Bangi was dat hier ook alle KLM crews die op Maleisie vlogen verbleven. Elke dag verse stewardesse!
Nou moet je daar niet direct vanalles bij voorstellen, want de meesten zijn keurig en die paar wilde zwaantjes gaan niet voor mannen met een lager salaris dan dat van een piloot, maar gezellig vonden de heren het wel, in dit hotel.
Fabiola was aangeschoven. Een niet al te snuggere, maar lieve, blonde luchtserveerster. Uit betrouwbare bron hadden de mannen voorinformatie, want deze koningin van de woeste nachten was vaker tijdens grandprixweekenden in dit hotel gesignaleerd. Het is dus niet zo vreemd dat het gesprek een bepaalde kant op gemanouvreerd werd. Niet direct om zelf iets te bereiken (zij wisten al dat ook stewardessen smaak hebben), maar om een vermakelijke avond te hebben.
En dat lukte.
Na een paar biertjes werd het een tikkeltje ordinair. Ik zou de inhoud van zo'n gesprek nooit publiceren als mijn vriend Frits er niet om gevraagd had, maar laten we zeggen dat Fabiola op sexueel gebied werkelijk alles opbiechtte waar de heren naar vroegen. Zo beweerde ze -tot groot genoegen van de Formule1 volgers- dat wanneer er ooit een WK fellatio georganiseerd zou worden, zij een goede kans zou maken om bij de eerste drie te eindigen. Dat dacht ze zo.
Deze dame luste er wel pap van.
Tsja, sorry.
Fabiolatio vertelde openhartig dat ze zich wel eens op orgastisch toneelspel had moeten beroepen, omdat een onhandige co-piloot bleef frunnikken, terwijl zij al lang toe was aan het echte werk. De sukkel had het gefake niet eens door gehad, dus dat kon ze ook erg goed. Vond ze van zichzelf.
Daarop beweerde de cameraman in het gezelschap, met een strakke smoel, dat hij ook regelmatig een orgasme 'fakte'. Zijn collega’s wisten niet wat ze hoorden, rolden zowat van hun stoel van het lachen, maar de stewardes was zo blond dat ze er serieus op in ging. ‘Hoezo dan? En hoe dan?’ Ze wilde er alles over weten, hetgeen ervoor zorgde dat bij de overigen aan tafel de tranen van het lachen over de wangen biggelden. Maar omdat de cameraman een beetje verbolgen reageerde kreeg de stewardes ook nog medelijden. Ze troostte hem, bleef bloedserieus vragen stellen en aandachtig luisteren naar onzinantwoorden. Zo ging het nog een tijdje verder en de dame in kwestie bleef het fake-verhaal geloven...
Inmiddels is dit zo’n annekdote die telkens terug komt en iedere keer weer een klein beetje meer wordt opgepookt. Je moet erbij zijn geweest. En neem van mij aan dat die avond uiteindelijk iedereen keurig is gaan slapen.
Denk ik.