assistent

Sittard. Wij (de geluidsman en ik) zijn zondagmiddag naar Sittard gereden in de veronderstelling dat we met een losse ENG camera interviews zouden gaan opnemen, achter de schermen van het Toon Hermans Gala. Aangekomen op locatie bleek dat de regisseur van de AVRO op het laatste moment had bedacht dat hij die gesprekken liever direct mee schakelde in het programma en op de grote videoschermen voor het publiek. Dus hadden ze de reserve camera uit zijn kist gehaald en een extra kabel getrokken. Aan mij het verzoek of ik CAMERA 10 wilde bedienen. De camcorder kon ik in de auto laten.
Wat mij betreft was dat een prima deal. Bovendien mocht ik dan tussen de interviews door ook hier en daar een paar shotjes meepikken op het podium. Alleen voor mijn collega, de geluidsman, was het een beetje een domper. Even zag het er naar uit dat hij voor niks naar Limburg was gekomen.
Voor deze klus had het facilitaire bedrijf haar beste paard van stal gehaald. Een van de top ENG geluidsmensen die ik ken. Eentje die mooie dingen hoort te maken. Als je hem alleen gebruikt als chauffeur is dat zonde, maar deze collega was nooit zo goed geworden wanneer hij niet direct zou kunnen omschakelen. Moeiteloos maakte McGuyver zichzelf binnen een paar tellen nuttig.
De grote geluidsman deed het licht, regelde een stukje catering, deed aan artiestenbegeleiding, was volgspotter, setfotograaf, microfoonaangever, mental coach, opnameleider, security medewerker en bovenal mijn kabelassistent.
Want daar was natuurlijk geen rekening mee gehouden. Als ik me snel wilde verplaatsen moest iemand de camerakabel uit de spaghetti houden. Ongevraagd werd het achter mijn rug opgelost door misschien wel de duurste algemeen assistent waarmee ik ooit heb mogen werken.
In het licht van onze prachtige ledpanels zag ik al gauw zweetdruppeltjes glinsteren op het voorhoofd van mijn collega. Voor iemand die niets hoefde te doen had hij het maar druk. En ik stond voor het onmogelijke dilemma: collega sparen of een verpletterende indruk maken op de regisseur.
Tussen de bedrijven door realiseerde ik me dat ik foto moest maken voor alle collega's die met deze man mogen werken. Gewoon om hem een beetje te plagen ook. Ik pakte mijn toestelletje en dreigde lachend met de weblog.
Maar wat ik vervolgens ook probeerde, het bleek onmogelijk een actiefoto te maken. Mijn collega was zo hard aan het werk dat hij op alle haastig genomen kiekjes bewogen was. Jammer, want nu loopt Omroepland een machtig mooi beeld mis.