late vlinders

Culemborg. Eindelijk mag ik weer eens op pad voor VARA’s Vroege Vogels! ‘Late Vlinders’ is wellicht een toepasselijker titel, want dat is waar het deze keer over gaat. In anderhalve draaidag nemen we twee onderwerpen op en hoofdrolspelers in beide filmpjes zijn vlinders. Alleen werkt het weer niet mee en het vlinderseizoen loopt op een eind. Een groter probleem is echter het in beeld brengen van deze beestjes, als we er uiteindelijk een gevonden hebben.

Je moet het maar eens proberen; kijkend door een zwart-wit zoeker, in het hoge gras en dan zo’n onvoorspelbaar fladderend vlekje volgen. Liefst zo close mogelijk. Dat is dus niet te doen. Voor ik de vlinder goed en wel in mijn vizier heb is het gevleugelde insect alweer gevlogen. Scherpstellen, diafragmeren (op een dag waarop de ene wolk na de andere voor de zon schuift) en close volgen. Zodra je het shot ruimer maakt zal de kijker niets meer zien. Die is sowieso erg verwend als het om natuuropnamen gaat. Waar de makers van Planet Earth maanden de tijd voor nemen en complete natuurgebieden in de studio nabouwen, hebben wij een halve middag onder aan de dijk, bij de Lek.

Gelukkig is één Atalantavlinder bereid om even, op het blad van watermunt, te poseren. Zo kan ik het beestje beeldvullend filmen. Ik begin op afstand en ga steeds een stapje dichterbij. Zo kan ik nog closer en trilt het beeld minder. Het moet van de schouder, want voor ik hier het statief heb uitgeklapt en op de drassige ondergrond stevig sta, is mijn vlinder al lang in Casablanca. Maar nu, op het moment dat ik met mijn kale reflecterende hoofd te dichtbij kom, schrikt de Atalanta ook...

Het verhaal gaat ook over de natuurlijke vijanden van deze vlinders; de zwaluw. Die zijn er genoeg, maar zij zijn absoluut de meest onmogelijke vliegende objecten voor een cameraman. Ze zijn klein, nog sneller dan de vlinder, zitten hoog in de lucht en schieten alle kanten op. Ik probeer het serieus, maar al na vijf minuten zakt de moed me in de bergschoenen. Even krijg ik de neiging om mijn camera aan de wilgen te hangen.

Waar is de BBC als je ze nodig hebt?

Desondanks is het een heerlijke dag. Rozig, met natte voeten, groene knieën en klodders modder aan beide broekspijpen evalueren we de dag in misschien wel de mooiste ENG-auto waarin ik ooit heb gereden. Mijn eigen auto! Die kan wel weer door de wasstraat na missie Vroege Vogels, maar dat doe ik met alle plezier.