de zak van sinterklaas

Utrecht. Art en Imme hebben ieder een boekje waarin wij hun avonturen beschrijven. Voor later, maar ook handig voor de overdracht op het kinderdagverblijf. Het is natuurlijk vooral aardig om nieuwe mijlpalen en hun gekste uitspraken vast te leggen. Vanavond moest ik erg lachen om de beschrijving van een kleine huiselijke gebeurtenis eerder deze week. Het volgende verhaal is dus voor de afwisseling eens van de hand van mijn lieve Lief. Ik heb het stomweg gejat, overgetypt, gekopieerd.

Verdikkie, Art heeft op zolder, waar hij met papa aan het ‘rommelen’ was, de zak van Sinterklaas gevonden! Deze had mama zorgvuldig verstopt om er gedurende het jaar telkens iets moois in te stoppen. Tegen de verjaardag van onze Goedheiligman zou de zak wel aardig gevuld zijn. En mama was al goed op weg!
Na zijn ontdekking haalt Art er meteen een boekje uit. “Kijk, het boek van Sinterklaas!” roept hij enthousiast naar zijn vader.
Ik ben een verdieping lager Imme in bed aan het stoppen en hoor het ventje gillen van enthousiasme. De moed zakt me in de schoenen. Het is pas 18 september en Art heeft de zak dus al gevonden! En ik was nog zo tevreden met mijn verstopplekje en zo blij dat het dit keer geen last-minute werk zou worden, rennend in de stad tussen alle andere op hol geslagen papa’s en mama’s.
Om de boel te redden roep ik naar Rein (in het engels) dat hij als de sodemieter die zak aan de kant moet leggen. Redden wat er te redden valt!
In het uiterste geval krijgt Art op 5 december de roe. Ik ben er even klaar mee!
Even later komen ‘de mannen’ naar beneden. Nieuwsgierig als ik ben informeer ik voorzichtig (dus opnieuw in het engels) hoe het is afgelopen met ‘our presents of Saint Nicolas’. De boel blijkt weer te zijn terug gestopt en de zak is verplaatst naar een voor Art onbereikbare hoogte. Klinkt mooi, maar het kwaad is al geschied, denk ik bij mezelf.
“Zou hij nog wel blijven geloven als hij deze presents opnieuw krijgt aangeboden?” vraag ik hoopvol. “Dat is psychologenwerk”, antwoord Rein. “Ik weet niet hoe het zit met het geheugen van een 3-jarige.”
Nou, dan weet ik het wel. Met het geheugen van Art is niks mis. Integendeel! Dat gaat dus helemaal mis op 5 december. Na dit jaar gelooft onze kleine deugniet al niet meer in Sinterklaas.
“Dan gaan we het volgend jaar maar lootjes trekken en surprises maken.” stel ik voor. “Ook leuk!”