rowwen hèze

Den Bosch. Het moet er een keer van komen: cameraman uitgevallen wegens maag en darmklachten. Vanavond kan dat zomaar gebeuren, want tijdens het diner krijg ik opeens last van hevige pijnscheuten in mijn buik. Het eten valt niet goed. Zeg rustig: helemaal verkeerd.

We zijn met een grote ploeg van de firma Viditech in de Brabanthallen, waar het 25-jarig jubileum van Rowwen Hèze wordt gevierd. Dat verrassingsconcert zullen wij registreren met zes camera's. Ik heb erg mijn best gedaan om hier bij te kunnen zijn, want als groot liefhebber van deze geweldige band koester ik al jaren de wens om eens met die heren op een podium te staan. Eindelijk gaat dat gebeuren, tenzij ik zodadelijk ontplof.

De afdeling voedselverwerking in mijn lijf protesteert hevig. Stiekem heb ik de broekriem los gemaakt. Ook zit ik zo recht mogelijk. Om mij heen lijkt verder niemand last te hebben van het buffet. Sterker, een paar collega's beweren dat ze al lang niet meer zo goed hebben gegeten. Ben ik alleen vergiftigd of het ligt aan mijn zwakke gestel? Het zal toch geen stress zijn? Of zenuwen?

Auw.

Rowwen Hèze zag ik voor het eerst live in een zaaltje in Vught, dat was begin jaren '90. Ik stond vooraan tijdens hun eerste optreden op Pinkpop en ook toen ze in het voorprogramma van de Rolling Stones speelden. In Paradiso heb ik ze twee keer gezien en het laatste concert dat ik als bezoeker bijwoonde was een paar jaar geleden in de Heineken Music Hall. Professioneel ben ik ze tegen gekomen bij de eerste aflevering van het NPS programma ParadisoLife, waarin Rowwen Hèze optrad met Los Lobos. Ik heb een 2MeterSessie met ze gedraaid in Baarlo, een aflevering van het L1 programma De Muziekfabriek en een paar weken geleden waren zij ook bij het Toon Hermans Gala in Sittard. Maar een echt concert filmen, op het podium, met een paar goede collega's, een ervaren regisseur en een snelle schakeltechnicus in de wagen, dat is toch iets anders. Daar heb ik zin in.

Auw!

Het opgeblazen gevoel wordt niet minder. Ook niet na toiletbezoek. Dat kan te maken hebben met de drukte op het toilet en een gevoel van gêne.

Kabelassistent Daan en ik lopen in de richting van het podium. Met een hand op mijn buik leg ik uit hoe slecht ik me voel. Ik moet hem informeren, omdat het dadelijk zijn taak is om dicht achter mij te blijven en dat kan zomaar de slechtste plek in de hele zaal zijn. Op dit moment durf ik echter nog geen verzachtende windjes te laten, uit angst in mijn broek te poepen.

Dit is geen prettig uitgangspunt, zo’n vijf minuten voor aanvang van het concert. Nu Daan op de hoogte is kan ik als een echte man om gaan met de weeën van te gaar vlees, gestoofde vis, gebakken aardappeltjes en broccolisoep: klagend en kreunend.

Voor me staan de helden uit America. Zij worden straks in het zonnetje gezet, maar ze zullen ook zelf spelen. Het gordijn is nog gesloten. Tren hangt zijn trekzak om, ik zet de headset op mijn hoofd, doe de kabelriem om en klik de camera van het statief. Met een stoere zwiep slinger ik het nagelnieuwe apparaat op mijn schouder.

Auw.

We kunnen beginnen. Iedereen is er klaar voor, behalve ik.

Maar opgeven? Vanavond niet.