wanted

Utrecht. De TROS heeft in 1997 één seizoen van het programma ‘Wanted’ gemaakt. Een soort vossenjacht, waarbij drie kandidatenkoppels uit handen van een jager moesten blijven. Dat spel werd de hele week gespeeld, maar op donderdagavond was de live-uitzending en moesten die kandidaten een uur lang in een telefooncel* blijven, zodat die jager een grotere kans had om ze te pakken. Als dat lukte kwamen er twee nieuwe kandidaten in het spel, anders mocht het koppel nog een week verder. Het was de bedoeling dat de kijker meespeelde en de jagers hielp aan tips.

Jack van Gelder presenteerde het programma en Mabel van den Dungen verzamelde tips in een soort callcentre (hoewel dat woord toen nog niet bestond). Sander Vahle deed de studioregie. Volgens mij zijn er acht afleveringen van uitgezonden. Daarna is het format jammerlijk overleden.

Technisch was Wanted in die dagen een hoogstandje. In de drie telefooncellen stond een kleine camera, die was verbonden met een verborgen satellietwagen. De jagers hadden ieder een heel team bij zich. Een cameraman en een geluidsman annex antennerichter. Zij stuurden het signaal naar een verrijdbare zendmast, achter op een aanhanger. Daar werden beeld en geluid opgevangen en naar een hoog punt in de omgeving gestraald, om vervolgens via de dichtstbijzijnde televisietoren van de PTT in Hilversum uit te komen. Die mobiele ploeg moest voor elke aflevering kunnen werken in een gebied van 10 bij 10 kilometer, maar het was behoorlijk storingsgevoelig. Bovendien kon er niets gerepeteerd worden, want niemand wist waar we uit zouden komen. Het was beter geweest als gewerkt was met helikopters en dat was ook het oorspronkelijke plan, maar te duur en bovendien werd het programma deels in donkere wintermaanden uitgezonden.

Ik heb alle afleveringen gedraaid als vaste cameraman bij een van de jagers. Zijn naam ben ik vergeten, maar gezellig was hij zeker. Leuk voor ons was dat wij het spel mee mochten spelen en een hele donderdag druk waren met het vinden van de juiste telefooncel. De spanning van die live-uitzending was gigantisch, omdat de verbinding moest blijven staan, maar wij ook als gekken achter die jager aan holden.

Zo vergeet ik nooit hoe geluidsman en antennerichter Peter Westbroek midden in een sloot eindigde, waar de jager en ik net overheen waren gesprongen. Hij moest namelijk ook achter zich kijken om die antenne goed te richten en had een minder lange aanloop kunnen nemen. Bovendien zat hij met snoeren aan mijn camera vast.

Tijdens een van die Wanted-afleveringen bleek dat een kandidaat crimineel was en ook werd gezocht door de politie. De uitvoerend producent heeft blaren haar tong geluld, opdat de politie onze uitzending niet zou verstoren. Dat lukte onder de voorwaarde dat wij hem uit het spel zouden halen en de politie direct daarna een seintje zou krijgen om de man buiten beeld te arresteren. Voor die ene keer zou het programma doorgestoken kaart zijn. Wij kregen op het laatst te horen waar we heen moesten. Laten we zeggen dat er bij het telefoonteam een heel goede tip was binnen gekomen.

In het bos, bij een camping stond de bewuste telefooncel. Overal in de struiken lagen agenten en rechercheurs. Twee minuten voor het eind van het programma scheurden wij met een terreinwagen over het pad naar de telefooncel. In splitscreen werd het beeld van mijn camera geplaatst naast het shot vanuit de telefooncel, zodat de kijker kon zien of wij op de juiste cel afreden. Over de lijnen hoorden we Jack van Gelder. Verbaasd vroeg hij aan de kandidaat in de telefooncel waar zijn partner gebleven was en hoe het kon dat hij daar nog maar in zijn uppie stond. Wat volgde was het begin van een warrig verhaal. Vervolgens trok onze jager de deur van de telefooncel open en was de kandidaat uitgeschakeld. Einde Wanted.

En terwijl in Hilversum de aftiteling werd gestart sprongen uit de struiken allemaal agenten op. Zij stormden op de overgebleven kandidaat af. Het duurde even voor ze in de gaten hadden dat dit niet de boef was, maar zijn spelpartner. De echte verdachte had kennelijk een paar minuten voor het eind van de uitzending onraad geroken of een politieagent zien sluipen en de telefooncel verlaten. Kennelijk dachten alle aanwezige agenten dat hij bij het programma hoorde en dat hun man nog keurig in die telefooncel stond.

Waar de crimineel is gebleven en of hij ooit nog is gepakt, dat weet ik niet. Ik kan me niet eens meer herinneren waarvan de man verdacht werd, maar serieus was het wel.

 

Het is hartstikke jammer dat we een dergelijk programma niet nog eens kunnen maken. Met de huidige technische mogelijkheden kan zo’n vossenjacht super spannend in beeld gebracht worden. Zeker als er geld is. Toch zit een herstart van Wanted er niet meer in, want we hebben wel prachtige digitale zenders, internetverbindingen, mogelijkheden met mobiele telefoons en andere opties, alleen is het fenomeen ‘telefooncel’ uit het landschap verdwenen...

 

  

Een telefooncel was in die dagen een klein groen huisje, het best te vergelijken met een douchecel, waarin een telefoon hing. Die dingen stonden overal in het land, zodat je in het preGSM-tijdperk toch naar huis kon bellen als je een lekke band had. Daar moest je dan een kwartje in gooien. En een kwartje was een muntje ter waarde van 25cent. Dat is omgerekend ongeveer een dubbeltje... ehm... tien eurocent.