balk

Rotterdam. Het turnfeest is afgelopen. Spot uit, licht aan. Ik help Carrien een handje met het afbreken van haar cameracrane. Mijn zware schoudercamera is alweer netjes opgeborgen in zijn flightcase. Assistenten trekken aan kabels en een legertje van vrijwilligers begint met het inpakken van de turntoestellen.

Vijf dagen lang hebben we de kunsten van ’s werelds beste turners en turnsters mogen bewonderen. Ik moet turnstertjes zeggen, want wat zijn die meisjes klein! Klein Duimpje is er een reus bij. Hun verdriet was soms zelfs groter. Op de vloerbedekking hier in de hal liggen heel wat tranen, die ik vanuit de heup met mijn camera heb opgevangen.

Maar wat is het ontzettend knap wat die meisjes kunnen. Met name op de brug en de balk maken ze grote indruk. En dan zoveel verdriet hebben als ze even niet recht of stil genoeg stonden. Ik zou al blij zijn als ik zonder kleerscheuren de overkant van die balk haal.

En dat had ik niet tegen Carrien moeten zeggen!

Niemand bekommert zich om de verlaten balk. We kunnen doen wat we willen. Mijn collega geeft me een klein zetje in de rug. Op vriendelijke wijze daagt ze me uit. Zo geslepen, slim en subtiel dat ik mijn schoenen al uit heb. Even later sta ik op dat grote podium te koekeloeren naar de springplank. Hoe ga ik dit in godsnaam doen?

Die balk is echt heel smal. Het is ook hoger dan ik dacht. Of ik ben in ieder geval te stijf om daar in een keer soepeltjes op te springen. Zeker nu, na vijf dagen sjouwen met een camera die zwaarder woog dan de apparatuur waarmee Leni Riefenstahl in 1935 werkte. Deze balk is voor mij eigenlijk een brug te ver.

Maar Carrien staat al met haar fotocamera in de aanslag. Op de perstribune kijken opeens allemaal journalisten op, die zojuist nog druk aan het tikken waren. Ik kan nu ook niet meer terug zonder gezichtsverlies. Hier moet ik een draai aan geven.

Met springplank wordt het niks. Dus ga ik op de balk zitten, met mijn zwarte broek in het witte magnesium. En dan... dan weet ik het nog niet. Ik vrees dat ook de balk niet weet wat hem overkomt. Nog nooit is iemand er zo onhandig op geklommen.

Ik sta.

Als ik nuchter ben, zoals nu, kan ik prima over een stoeprand lopen, maar deze balk is een ander verhaal. Naar beneden kijken is eigenlijk al een probleem. Ik sta met mijn armen wijd en heb echt even tien seconden nodig om een goed evenwicht te vinden. Een kunstje verzinnen is geen optie. Ik ga gewoon proberen om voorzichtig naar de overkant te lopen en doe verder niks. Met elke stap die ik zet groeit mijn respect voor Ana Porgras, Rebecca Bross en Deng Linlin, die hier vanmiddag eerste, tweede en derde werden. Mijn oefening zit al ruim onder nul, qua jurering.

Inmiddels kijken er veel meer mensen toe dan ik had gehoopt. Het is alsof iedereen in de hal stil staat en wacht op mijn afsprong, het laatste dilemma van deze onzinnige en ontzettend domme actie. Ik spring gewoon naar beneden en breek nog bijna mijn nek omdat ik land op een zachtere ondergrond dan gewend. Mijn rug deed al pijn, maar nu zegt het lichaam echt dat het klaar is. Het WK Turnen is afgelopen.

Over en uit.

foto : Carrien Dijkstra