schoudercam

Rotterdam – De Meern. Als een gebroken strijder zit ik achter in het Kuperusbusje. Voor me zitten vier cameracollega’s, naast me een geluidsman. Als dit busje van de weg raakt wordt het nog een hele toer om de laatste dag van het WK Turnen wereldwijd op de buis te krijgen. Gelukkig is Dennis niet alleen heel goed in filmen, hij kan ook sturen als Michael Schumacher.

Ik zit een beetje stilletjes voor me uit te staren. Alles in mijn lijf voelt alsof ik zelf van de brug ongelijke liggers ben gevallen. Hoofd, schouders, knie en rug. Om eerlijk te zijn ben ik na vier dagen behoorlijk gebroken. De draadloze camera die ik tijdens de lange live-uitzendingen op mijn schouder heb weegt door de zender een kilootje (of twee, of drie) meer dan een normale camera. Ik heb serieus overwogen om even de weegschaal van thuis mee te nemen, alleen durfde ik het niet uit angst dat mijn collega’s in dit busje me uit zouden lachen.

Het WK Turnen is wel een mooie klus. Deze sport is prachtig, zeker als je de tijd neemt om er eens rustig naar te kijken. Wat die dames en heren kunnen met een paar ringen, op een smal balkje of hangend aan een stok is ontzettend knap en behoorlijk fotogeniek. Met de hoeveelheid camera’s waarmee wij deze week mogen werken kan je ieder detail prachtig in beeld brengen en vanuit elke gewenste hoek. Dat is ook nodig, want de hele wereld kijkt mee.

Twee zware draadloze handcamera’s zijn voor de emotie. Zo had ik vanmiddag een tranentrekkende close-up van de Chinese He Keqin, die van de brug donderde en verder kansloos was voor de gouden medaille. In miljoenen Chinese huiskamers konden ze live met haar en mij mee huilen. De natte spleetoogjes en een biggelende waterlander deden mij wel wat. Even voelde ik me ramptoerist, maar het hoort er ook bij. Wel kan het zijn dat dit lenige propje binnenkort verhuist naar een circus ergens in de binnenlanden van Mongolië en dat we nooit meer iets van haar vernemen. Als dat door ons beeldverslag van deze dag komt, dan spijt het mij enorm.

Ik moest tijdens het draaien ook even denken aan een collega die jaren geleden vergelijkbare shots maakte van wachtende sportsters op een bankje en een trage tilt-beweging inzette van voetjes naar het gespannen gezicht. Halverwege zijn close klim langs het lijf van de sportvrouw zag hij plots dat een schaamlip net buiten het pakje of broekje zat en daar schrok hij zo van dat hij geheel per ongeluk stopte met bewegen. Het publiek in de sporthal zag het beeld op schermen van 3 bij 4 meter en dat leidde tot nogal wat hilariteit op de tribune. Niet alleen gênant voor het arme meisje, maar ook de cameraman schaamde zich de ballen uit zijn broek.

Terug naar het busje. We zijn bijna op onze carpoolplek in De Meern. Morgen is het alweer de laatste dag. Nog één middag zeulen. Het is vooral zwaar, omdat er nauwelijks rustmomentjes zijn. Normaalgesproken kan je met een schoudercamera even ontspannen als je aan de beurt bent geweest, maar nu gaat het non-stop door. Zo word ik geacht een shot van de coach of leider in het klassement te maken als een andere turner in actie is. Mocht er iets spectaculairs gebeuren, dan laat de regie een reactie in herhaling zien. Het werkt, is leuk om te doen, maar je gaat het wel voelen. Overal! Hoofd, schouders, knie... kuiten, bovenbenen, armen, nek, rug en rug.

We zijn er. Als een oud mannetje kruip ik uit het busje. Strompelend begeef ik me naar mijn eigen auto. Dadelijk, thuis, ga ik lekker lang in bad. Het maakt mij even niet meer uit dat ik deze maand al eens in bad ben geweest.