cokkie

Intercity Utrecht – Maastricht. Op mijn eerste dag bij AT5 werd ik voorgesteld aan Conelis Toorenspits, Cokkie voor intimi. Nog voor ik de man goed en wel een hand gegeven had maakte hij me uit voor ‘Pánnekoek!’ In plat Amsterdams werd de eerste cameraman -die mij net had aangenomen- ook uitgemaakt voor pannenkoek, want Cokkie was niet gediend van types met zo’n vreemd accent.

Al snel ontdekte ik dat iedereen een pannenkoek was, maar toch bleef ik de rest van mijn carrière bij de Amsterdamse zender een beetje bang voor Cokkie. Je kon om niets een ongelofelijke veeg uit de pan krijgen en dan maakte het echt niet uit wie of wat je was. Ik moet wel toegeven dat ik uiteindelijk nooit op mijn donder heb gekregen van deze chef-wagenpark.

Ook niet toen ik op een vrijdagavond bij mijn ouders in Geleen ontdekte dat ik de autosleutels van een camerawagen nog in mijn zak had. Zelfs niet nadat ik een auto, die ik ’s ochtends had opgehaald bij de garage (waar deze was gerepareerd na een schade van 7.000 gulden), dezelfde avond weer moest inleveren bij diezelfde garage met een vergelijkbare schade. Waarschijnlijk vond Cokkie mij desondanks een grappig ventje.

Wat hij niet aan mij waardeerde was dat ik openlijk moeite had met zijn echte werk. Cokkie deed het wagenpark er een beetje bij. Hij was ondertussen (in zijn ogen) de beste scannerrijder van Amsterdam. Elke nacht scheurde hij achter de politie en brandweer aan om ongelukken, branden, ontruimingen, moorden en andere rampen vast te leggen. Dat kon Cokkie zo goed dat hij vaak eerder ter plaatse was dan de hulpdiensten. Het leverde regelmatig schokkende beelden op, temeer omdat de man vies was van het woord statief.

Ik heb niets met deze lijkenpikkerij en toen ik het van mijn baas een keer verplicht moest doen heb ik zo langzaam gereden dat ik overal te laat kwam. Je moet als scannerrijder natuurlijk niet voor elk stoplicht wachten. Zeker niet als het groen is. Na deze ene keer hoefde ik niet meer, vooral omdat Cokkie die dag met meer en beter materiaal terug kwam dan ik, terwijl hij geen dienst had.

Op een dag werd Ajax kampioen en braken de supporters zoals gebruikelijk het Leidscheplein af. Cokkie was uiteraard ter plaatse, evenals een paar pelotons ME. De mensen op het plein werden door een commandant met megafoon verschillende keren gewaarschuwd. Toen de agent voor de zoveelste keer opriep om naar huis te gaan en de ME zich aan het eind van de Leidschestraat had opgesteld besloot Cokkie dat het lang genoeg had geduurd. Hij ging achter de eerste agenten staan, startte zijn camera en vervolgens kon je op het bandje horen hoe de cameraman zelf heel hard de legendarische woorden ‘CHARGE CHARGE!’ riep, waarop de Mobiele Eenheid het plein schoon veegde.

Waar deze bijzondere collega is gebleven weet ik eerlijk gezegd niet. Ik heb al jaren niets meer van hem gehoord. Toch zou het me niet verbazen als je hem ’s nachts nog steeds kan vinden bij de Texaco in de Marnixstraat, niet ver van het hoofdbureau van politie, met in zijn auto een camera, fototoestel, kogelvrijvest, zwaailicht en iets wat lijkt op een scanner.